Úrval - 01.08.1970, Síða 48

46
URVAL
og flestum hinum fórnardýrunum.
Hún var lifandi . . . og á batavegi.
HENNAR EIGIN LAUSN
Nú voru dagarnir teknir að lengj-
ast, og loftið endurómaði af fugla-
söng. Laugardaginn fyrir páska var
öndin að vappa úti í garði. Hún leit
upp í heiðríkan, geislandi himin-
inn, hóf sig skyndilega til flugs með
miklum bægslagangi og stefndi á
Löngueyjarsund. Ég hljóp á eftir
henni, því að hún virtist kastast
áfram lárétt í loftinu. En svo tókst
henni að hækka flugið með því að
neyta ýtrustu krafta. Og þá flaug
hún beint á tré. Hefði hún verið
sterkbyggðari, hefði. hún kannske
komizt út á sjó. En mér hafði runn-
ið til rifja þetta hörmulega flug-
tak. Ég var búin að hugsa um hana
of lengi til þess, að ég gæti afborið
þá hugsun, að hún mundi kannske
hrapa úr trjátoppi niður í einhverja
þétta runna og veslast þar upp
ósjálfbjarga.
Ég fór út í skóg og kallaði á hana,
en ég fékk ekkert svar. Hún hlaut
að vera í uppnámi, og því vildi hún
örugglega ekki gefa frá sér nein
hljóð. Það fór að rigna. Ég hélt
heimleiðis, fór í stígvél og regn-
kápu, brýndi stóreflis sveðju og
lagði af stað á nýjan leik. Ég samdi
ýtarlega leitaráætlun og gat mér til
um þaS, í hvaða átt hún hefði flog-
ið. Þessi skoðun mín grundvallað-
ist á vindáttinni og hinni upphaf-
legu flugstefnu andarinnar. Ég hjó
mér braut með sveðjunni í gegnum
þétt skógarþykknið. En ég fann
ekki öndina okkar. Úr skóginum
hélt ég niður að Löngueyjarsundi
Þar leitaði ég í klettunum og fjör-
unni og starði út á hafflötinn. —
Skyndilega komu sex endur í ljós.
Þær flugu mjög hratt í norðurátt
rétt fyrir ofan sjávarflötinn. Þær
blökuðu allar vængjunum í einu.
Það mátti greina hvíta blettina á
vængjunum, eins og fánum væri
veifað. Var öndin okkar þarna kom-
in? Nei, hún gat ekki verið ein af
þeim. Það var útilokað, að hún
gæti flogið svona hratt og mark-
visst.
Páskadagsmorgunninn rann upp.
Það var úrkoma 1 fyrstu, en svo fór
sólin að skína og varpaði gullnum
geislum sínum yfir hauð og haf.
Síðdegis gengum við Terry niður
að ströndinni. Amber var með okk-
ur. Og þegar við vorum komnar
hálfa mílu að heiman, kom Terry
auga á brúnan stein innan um þá
gráu. Þessi steinn var lítill í sam-
anburði við hina, og lögun hans
kom okkur kunnuglega fyrir sjón-
ir. ,,Önd?“ kallaði hún.
„Rabb,“ heyrðist svarað hásum
rómi. Við bárum hana heim og
lögðum hana hríðskjálfandi fyrir
framan uppáhaldsrafmagnsofninn
hennar. Hún hafði brákað annan
fótinn. Sú var sjálfsagt ástæðan
fyrir því, að hún hafði neyðzt til
að setjast aftur.
Um viku síðar fann öndin okkar
enn að nýju lausnina án okkar
hjálpar. Hún eyddi deginum úti í
stíu og naut augsýnilega sólskins-
ins. Vinafólk okkar, sem komið
hafði í heimsókn, hafði hvatt okk-
ur til þess að skilja hana nú eftir
úti þær nætur, er veður væri milt,
til þess að herða hana. Það var