Úrval - 01.08.1970, Qupperneq 51

LIF MITT SEM
þess að ég var svo veikbyggður, að
ég fékk lungnabólgu á hverjum
vetri. Nokkra veturna var ég að
dauða kominn um vorið, vegna þess
að faðir minn gat ekki fundið nóg-
an eldivið til þess að leggja í arin-
inn í litla pappahúsinu okkar. En
samt tókst móður minni alltaf að
bjarga mér á einhvern furðulegan
hátt. Strax og ég var orðinn frískur
aftur, dró hún föður minn afsíðis
og grátbað hann um að flytja nú til
Norðurríkjanna. „Hann J.C. litli
deyr, ef við tökum ekki eitthvað til
bragðs, Henry!“
Faðir minn var mótfallinn þessari
hugmynd. Honum fannst hann vera
orðinn of gamall til þess að breyta
til. Og ótti hans við hið óþekkta var
meiri en óttinn við fátæktina. En ég
veiktist enn að. nýju. í þetta skipti
spýtti ég blóði, í hvert skipti sem ég
hóstaði. Einn leiguliðanna, sem var
nágranni okkar, framdi sjálfsmorð
um þessar mundir. Faðir minn hafði
alltaf meðhöndlað hann sem eins
konar bróður sinn. Loks sendi hvíti
maðurinn, John Cannon, eftir pabba
kvöld eitt í febrúar árið 3921. Þá
var ég átta ára. Við höfðum fengið
sérstaklega góða baðmullaruppskeru
BLÖKKUMAÐUR 49
Einn fremsti íþróttamaður
heims fyrr ocj síðar,
Jesse Owens, rekur hér ævisögu
sína í stuttu máli.
þetta ár og höfðum því getað greitt
upp skuld okkar í búð Cannons. Ég
býst við, að þetta hafi losað um
kverkatak Cannons á okkur, svo að
hann hafi farið að óttast um sinn
hag. Því sendi hann eftir föður mín-
um og skipaði honum að koma til
stórhýsisins uppi á hæðinni. Þar
stakk aðstoðarmaður Cannons upp
á því við föður minn, að ágóðanum
skyldi ekki lengur skipt til heim-
inga, heldur átti Cannon upp frá
þessu að fá 60% af honum, en faðir
minn aðeins 40%. Og fyrirkomulag
þetta átti jafnvel að verka aftur
fyrir sig.
Hin þögla gremja, sem búið hafði
í huga Henry Owens í 42 ár, brauzt
nú loks fram. „Það er ekki sann-
gjarnt," sagði hann.
„Sanngjarnt?" át aðstoðarmaður-
inn eftir. „Hver segir, að það þurfi
endilega að sýna þér sanngirni?"
Faðir minn gat ekki gleymt þess-
um orðum. Og eftir messu næsta
sunnudag sagði hann við okkur, að
nú ættum við bráðlega að flytja frá
Oakville til stórborgarinnar Cleve-
land.
Hann gat ekki fengið fasta vinnu
í Cleveland. En bræður mínir þrír