Úrval - 01.08.1970, Síða 55

LÍF MITT SEM BLÖKKUMAÐUR
53
hafði nú enn fjarlægzt svart ofstæki
og hatur á hinum hvítu.
AUÐVELDA LEIÐIN
Þegar ég sneri heim frá Berlín,
var mér fagnað með ógurlegum fyr-
irgangi í New York, svo að slíks
voru fá dæmi. Tugir þúsunda karla,
kvenna og barna fylltu gangstétt-
irnar, þar sem ég fór um. Allt þetta
fólk langaði til þess að sjá mig.
Fólk, sem ég hafði aldrei hitt áður,
bæði úr viðskiptaheiminum og
framáfólk í samkvæmislífinu, var
sífellt að bjóða mér heim til þess að
fá eitt glas, í kvöldmat eða lysti-
ferðir á snekkjum sínum. En eng-
inn bauð mér atvinnu. Nú átti ég
orðið dóttur og átti von á öðru barni.
Eg varð að útvega mér vinnu sem
fyrst. Loks tókst mér að fá vinnu
í Cleveland um haustið, sem kenn-
ari á leikvelli gegn 30 dollara viku-
launum.
Kvöld eitt komu tveir fjármála-
menn heim til mín. Þeir voru hvít-
ir. Þeir höfðu fengið hugmynd. Þeir
vildu koma á laggirnar svörtu base-
ballliði, og þá vantaði frægt „nafn“
til þess að auglýsa leikina. Þeir vildu
fá mig, „fráustu mannveru heims-
ins“, til þess að hlaupa 100 yarda í
kapphlaupi við úrvals veðhlaupa-
hest á hverju kvöldi, áður en leikur-
;nn skyldi hefjast. Þeir trúðu mér
fyrir því, að ég myndi örugglega
sigra hestinn, vegna þess að hleypt
yrði af rásbyssunni fast við eyrað á
hestinum, svo að hrædd skepnan
mundi örugglega verða nokkra
stund að átta sig, og því gæti ég
fengið gott forskot.
Mig langaði til þess að kasta upp.
„Ég geri þetta ekki,“ sagði ég við þá.
„Hugsaðu um það,“ sagði annar
lymskulega. „Við komum aftur.“
Og þegar þeir komu aftur, var ég
búinn að segja: „Ég slæ til,“ áður
en ég vissi af.
Þannig seldi ég sjálfan mig í nýj-
an þrældóm. Ég var ekki lengur
stolt Olympíuhetja. Ég var sýning-
argripur, einhver furðuvera, sem
keppti við mállausa skepnu... og
hafði rangt við.
En nú fyrst gátum við Ruth látið
okkur líða vel. Við keyptum fallegt
hús og fórum í skemmtiferðir. Ég
var því fljótur að samþykkja, þegar
maður einn kom til mín með annað
tilboð, sem gerði mér fært að græða
milljón á nafni mínum á auðveldan
hátt. Það leið ekki á löngu, þangað
til „Jesse Owens-efnalaugar“ voru
teknar að blómstra alls staðar. Fé-
lagar mínir sáu um allt, er við-
skiptin snerti. Og nú tók ég að
ausa út peningum eins og „fráasta
mannvera heimsins" á því sviði.
Árið 1939 fékk ég svo skyndilega
á mig stefnu. „Félagar" mínir voru
horfnir og fyrirtæki okkar var
gjaldþrota og skuldaði 55.000 doll-
ara. Nú var ég skyndilega einn
ábyrgur fyrir öllum skuldbinding-
um þess.
Við Ruth urðum að selja húsið
okkar og lifa óskaplega spart á nýj-
an leik til þess að geta greitt skuld
fyi’irtækisins. Við .fluttum inn í
tveggja herbergja íbúð í Detroit.
Næstu 59 mánuðina hafði ég þrenn
störf samtímis til þess að reyna að
komast úr skuldunum. Þetta voru
sannkölluð vítisár. Ég hafði verið
heimskingi, þess háttar heimskingi,