Úrval - 01.08.1970, Síða 57

LÍF MITT SEM BLÖKKUMAÐUR
55
vegna þess eins, að hann hefur kos-
ið að bíða ósigur. Jú, frá þessu eru
til undantekningar. En það er líka
um að ræða undantekningar, hvað
hvíta fólkið snertir.
Hinir herskáu negrar nútímans,
sem búa oft i risafjölbýlishúsum
innan um hvítt fólk, borða á sömu
veitingahúsum og hvíta fólkið og
ganga í sömu háskólana, vita ekki,
hvað það er, að vera raunveiulega
einangraður og útilokaður frá þjóð-
félagi hinna hvítu, eins og við vor-
um suður í Oakville. Svörtu orð-
hákarnir og reiðu ofstækismenn-
irnir eru fulltrúar mjög lítils minni-
hluta negra nútimans. Ofbeldið,
hatrið og sjálfsmeðaumkunin, sem
þeir prédika, eru hin auðvelda leið.
Það, sem við þörfnumst, er aftur á
móti sjálfsstjórn, raunsönn krafa um
jafnrétti og skipulagning langt fram
í tímann. Við getum ekki ætlazt til,
að hægt sé að þurrka út aldir á ein-
um eða tveim mánuðum.
Það eiga að vísu ekki allir negrar
kost á því að eiga sinn Charles Ril-
ey. En sérhver negri á sinn Martin
Luther King. Ef þjóðfélagið skuld-
ar svarta manninum eitthvað frá
fortíðinni, þá skuldar hann þjóðfé-
laginu einnig sjálfur. Hann skuldar
mönnunum, sem komu á undan hon-
um, mönnunum, sem hafa hjálpað.
honum persónulega, og þeim-mörgu,
sem hjálpuðu honum með því að
rísa upp og styðja hann, þegar á
reyndi, en stóðu ekki álengdar sem
afskiptalausir áhorfendur. Hann
skuldar slíkt fjölmörgum mönnum,
sem enn eru ófæddir. Hann skuidar
það sjálfum sér að vera fyrst og
fremst maður, mannleg vera.
Læknir einn gerði eitt sinn vini sínum, sem var mikill sportveiðimaður,
þann greiða að vigta fyrir hann veiðina á ivigtinni i lækningastofu sinni.
Það hafði ekki beðið neinn i biðstofunni, er vinur hans kom með fiskinn.
En þégar þeir komu út úr lækningastofunni, biðu nokkrir sjúklingar
á biðstofunni. Vinur hans var með 25 punda ferlíki i fanginu. Sjúkling-
arnir litu undrandi augum á fiskinn og lækninn í senn. Læknirinn brosti
og bauð þeim góðan daginn, um leið og hann vísaði veiðima.nninu,m til
dyra. Svo klappaði læknirinn vini sínum á öxlina og sagði uppörvandi
röddu: „Jæja, ef honum verður ekki farið að líða toetur á morgun,
skaltu bara koma með hann aftur.“
Marie Frederick.
I bæjarstjórnarkosningum í Charlotte í Uorður-Karulínufylki kom vel-
þekktur borgari einn á kjörstað. Þegar hann var spurður að því, hvers-
vegna konan hans hefði ekki komið líka, svaraði hann: „Stjórnmálaskoð-
anir okkar eru ólíkar, svo að ég kýs í einum kosningum, og hún kýs
svo í þeim næstu. Þannig eyðileggjum við ekki atkvæði hvors annars.
Þetta er kosningaárið
Virginia Thomason,