Úrval - 01.08.1970, Síða 69

Svona er lífið
k-k'k-k'k-k-k-k ★★★★★★★*★★★★★★★★★★
Kennari nokkur var að kenna
landafræði. Til þess að útskýra fyr-
ir nemendum sínum lögun jarðar-
innar, tók hann hnöttóttar tóbaks-
dósir upp úr vasa sínum. Dósir þess-
ar var hann vanur að nota hvers-
dagslega.
„Börnin mín góð,“ sagði kennar-
inn, „jörðin er eins í lögun og tó-
baksdósirnar mínar.“
En nú vildi svo til, að á sunnu-
dögum var kennarinn vanur að nota
aðrar tóbaksdósir, sem voru fer-
hyrndar að lögun, og börnunum var
kunnugt um þetta.
Nokkrum dögum síðar spurði
kennarinn einn af drengjunum aft-
ur, hvernig jörðin væri í lögun.
„A rúmhelgum dögum er hún
hnöttótt, en ferhyrnd á sunnudög-
um,“ svaraði drengurinn.
Þessi sami kennari hefur aðra
sögu að segja, og er hún úr náttúru-
fræðitíma hjá honum.
„Jæja, börnin góð,“ sagði hann og
teygði úr sér. „Nú hafið þið nefnt
öll helztu húsdýrin nema eitt. Get-
ið þið sagt mér hvaða dýr það er?
Það hefur strítt hár, líkar vel við
óhreinindi hvers konar og er fjarska
hrifið af því að fá að velta sér upp
úr svaðinu."
67
Kennarinn leit yfir barnahópinn
sinn.
„Dettur þér í hug, hvaða dýr þetta
er, Pétur minn,“ spurði hann.
Pétur blóðroðnaði, varð skömm-
ustulegur á svipinn og svaraði lágt:
„Já, það er ég.“
—o—
Hinn frægi uppfinningamaður
Edison var mjög viðutan.
Eitt sinn er hann kom heim kvart-
aði hann við konu sína yfir því, að
hann hefði orðið að sitja öfugur í
klefanum alla leiðina heim.
En góði minn,“ sagði konan,
gaztu ekki beðið manninn á móti
þér, að skipta við þig um sæti?“
„Það var ekki hægt,“ svaraði Edi-
son. „Eg var einn í klefanum."
—o—
Presturinn var að framkvæma
hjónavígslu. Sér tli hrellingar sá
hann að honum var ómögulegt að
greina á milli kynjanna, sem sam-
kvæmt tízkunni voru bæði síðhærð.
Eftir nokkra umhugsun sagði
klerkur: „Ég verð að biðja annað-
hvort ykkar að kyssa brúðina!'
—o—
Faðir minn hafði reyndar rétt fyr-
ir sér, þegar hann harðbannaði mér
að fara á næturklúbb, af því að ég
mundi sjá hluti, sem ég hefði ekki
gott af að sjá.“
„Og hvað sástu svo þar?“
„Föður minn!“
(Víkingur).