Úrval - 01.08.1970, Qupperneq 109

Tuomi (til vinstri) ásamt leÁötoga sínum frá Moskvu, Galkin aö nafni. Mynd-
ina tók FBl meö aðdráttarlmsu.
áleit, að hann hefði kannske á viss-
an hátt gaman af þessum hjátrúar-
kenndu helgisiðum og athöfnum.
En kyrrðin í kirkjunni, hátíðleiki
guðsþjónustunnar, sálmarnir og ein-
lægni kirkjugesta, allt þetta gerði
það að verkum, að hann fann til
virðingarkenndar, sem hann hafði
alls ekki búizt við.
Eftir þessa fyrstu kirkjuför fór
hann stundum í kirkju einn síns
liðs, aðallega í litlar kirkjur lút-
herstrúar- og methodistasafnaða.
Hann samþykkti hvorki né skildi
allt það, sem prestarnir kenndu. En
svo fór að lokum, að hann spurði
sjálfan sig: „Ef þetta hefur svo
mikla þýðingu fyrir svo marga,
hvað er þá illt við það?“ Og hann
gerði sér grein fyrir því, að hann
hafði breytzt úr trúleysingja í
óvissutrúarmann, sem trúði á eitt-
hvað guðlegt, þótt hann gerði sér
ekki grein fyrir því, hvað það var
í raun og veru. Því hélt hann áfram
að sækja kirkju í óljósri leit sinni
að sálarfriði.
f febrúarmánuði árið 1961 sendi
Miðstöðin í Moskvu honum nýjan
dulmálslykil. Og Tuomi flaug með
Jack til Washington síðdegis á laug-
ardegi til þess að rannsaka hann
með dulmálsfræðingum Alríkislög-
reglunnar. Það mátti heita kald-
hæðni, að Tuomi fannst hann vera
óhultari í Washington en í New
York. Hann var einn þeirra njósn-
ara, sem mikil leynd hvíldi yfir,
og því var hann þess fullviss, að
sovézkir sendiráðsstarfsmenn í
Washington hefðu ekki hugmynd
um tilveru hans. Þeir félagarnir
bjuggu á Mayflowerhótelinu. Það
var Tuomi, sem stakk upp á því
næsta sunnudagsmorgun, að þeir
færu til kirkju. Hann sagði skyndi-