Úrval - 01.08.1970, Síða 111

NJÖSNARINN SEM SKIPTI UM SKOÐUN
109
fáir starf nálægt höfninni. Og það
gæti kostað dálitla fyrirhöfn."
Síðdegis á sunnudegi gáfu þeir
Jack og Steve Tuomi merki um að
koma til fundar við sig í leyniíbúð-
inni. Þeir höfðu tekið nýtt eintak
af New York Times með sér og
fóru að blaða í atvinnuauglýsing-
unum. „Hér er dálítið, sem lítur út
fyrir að hafa verið samið með hlið-
sjón af þínum þörfum,“ sagði Jack
með stolti hins sanna rithöfundar.
Hann benti á auglýsingu, þar sem
auglýst var eftir bókhaldara hjá
gufuskipafélagi.
Menn Alríkislögreglunnar höfðu
átt viðtal við nokkra tugi hugsan-
legra atvinnurekenda án nokkurs
árangurs. Þá höfðu þeir samband
við Peter Burbank, forstjóra fyrir-
tækjanna A.L. Burbank & Co. og
„Hlið við bryggju nr. 8 hf.“. Þeir
skýrðu honum aðeins frá því, að þeir
þyrftu að koma fyrir einum manna
sinna þarna í hafnarhverfinu af
þjóðaröryggisástæðum. Burbank
samþykkti að ráða hvern þann
mann, sem þeir sendu honum, svo
framarlega sem hann gæti leyst af
hendi það starf, sem hann yrði ráð-
inn í. Burbank átti viðtal við Tu-
omi og tók honum mjög vel. Að
þessu viðtali loknu réð hann Tu-
omi fyrir 80 dollara vikulaun.
Það voru harkaleg umskipti fyrir
Tuomi að fara úr glæsiveröld Tiff-
any & Co. inn í rustafenginn heim
hafnarhverfanna. Honum fannst
sem hann stígi úr siðmenntuðu
þjóðfélagi inn í frumskóg. Fólkið í
hafnarhverfunum var rustafengið
og lét hart mæta hörðu. Og orð-
bragðið var oft ekki beinlínis eng-
ilhreint. Formenn verkalýðsfélag-
anna réðu þar lögum og lofum eins
og lénsherrar miðalda. Þar að auki
var aðalskyldustarf hans fólgið í
því að reyna að innheimta upp-
skipunar- og útskipunargjöld af
vörubílstjórunum. En margir þeirra
voru alræmdir fyrir að neita á ögr-
andi hátt að borga nokkra reikn-
inga. En Tuomi hafði áður verið
skógarhöggsmaður og fótgönguliði
í hildarleik heimsstyrjaldarinnar,
svo að það stóð ekki á honum að
láta hart mæta hörðu.
Fjórða dag Tuomi í hinu nýja
starfi fékk einn af harðjöxlunum
við höfnina sér kaffibolla í skrif-
stofunni og ætlaði svo að labba burt
orðalaust. Tuomi sá um kaffikönn-
una og sagði því við harðjaxlinn,
þegar hann ætlaði að strunsa út:
„Bíddu augnablik, góði. Hér þvo
allir sína bolla.“
„Veiztu, við hvern þú ert að
tala?“ spurði harðjaxlinn með fyr-
irlitningu í röddinni.
„Mér er djöfulsins sama, hver þú
ert,“ öskraði Tuomi. „Reglan hjá
mér er bara þessi, að hér þvo allir
sína bolla.“ Harðjaxlinn sló til hans.
Tuomi skauzt til hliðar og greip
kúbein. Hann reiddi það til höggs
og hélt því á lofti, þangað til harð-
jaxlinn var búinn að þvo upp.
En Tuomi „sló fyrst í gegn“ fyrir
alvöru, þegar hann gaf út þá yfir-
lýsingu, að þeir vörubílstjórar, sem
skulduðu „Hliði við bryggju nr. 8
hf.“ nokkur gjöld, mættu alls ekki
aka bílum sínum út á bryggjuna.
Vörubílstjórarnir bölvuðu þessari
yfirlýsingu í sand og ösku, en Tu-
omi gekk svo ríkt eftir, að henni