Úrval - 01.08.1970, Qupperneq 125

NJÓSNARINN SEM SKIPTI UM SKOÐUN
123
enginn mun nokkru sinni vita, hvað
gerðist hér.“
Tuomi hafði gert ráð fyrir því, að
hann yrði sendur aftur til Banda-
ríkjanna, eftir að hafa verið kallað-
ur heim til Sovétríkjanna um
stundarsakir, enda hafði Galkin
fullvissað hann um það. Hann áleit,
að hann gæti staðizt grunsemdir og
njósnir um sig í Sovétríkjunum í
2—3 mánuði, verið aftur samvist-
um við börn sín um hríð og kom-
izt að því, hvers vegna hann hafði
aldrei heyrt neitt frá eiginkonunni
síðustu tvö árin. Hann ól einnig með
sér þá von, þótt óraunsæ væri, að
í Moskvu tækist honum af tilvilj-
un að finna eitthvert ráð til þess
að koma fjölskyldu sinni til Vest-
urlanda. En núna. . . .
Hann ól ekki neinar tálvonir með
sér um hið grimmilega val, sem
hann stóð nú skyndilega andspæn-
is. Tæki hann þá ákvörðun að
dvelja áfram í Ameríku, fengi hann
aldrei að sjá konu né börn framar.
Þá yrði hann að lifa til æviloka í
þjóðfélagi, sem hann hafði hafnað í
andlegum skilningi og var nú farinn
að fá viðurstyggð á.
Hvað mundi verða um fjölskyldu
hans, ef hann neitaði að snúa heim?
Mundi KGB setja hana í fangelsi?
Eða mundi KGB sjá tilgangsleysi
þess að hegna eiginkonu og börnum,
sem báru alls enga ábyrgð á gerð-
um hans og voru ríkinu alls engin
ógnun?
Hvað yrði um fjölskyldu hans, ef
KGB kæmast að því alllöngu eftir
heimkomu hans, að hann hafði
svikið Sovétríkin? Gæti hann af-
borið óteljandi yfirheyrslur án þess
að segja einhvern tíma eitthvað,
sem kæmi upp um tvöfeldni hans?
Gæti hann afborið það að búa í
Sovétríkjunum og verða þannig
stöðugt að bæla niður sannfæringu
sína og skoðanir þær, sem höfðu
breytt honum í Bandaríkjamann?
Hann komst að þeirri niðurstöðu,
að það væri honum um megn.
„Don, kannske Kaarlo vildi fá
tækifæri til þess að yfirvega þetta
í einrúmi,“ heyrði hann Jack segja.
„Nei,“ svaraði Tuomi. „Ég verð
að taka ákvörðun núna á stundinni.
Ég ákveð að verða kyrr.‘
Rannsóknarlögreglumennirnir
risu á fætur og þyrptust utan um
hann til þess að taka í hönd hon-
um.
Að þessum örlagaríka degi
ákvörðunarinnar liðnum hvarf Tu-
omi þegjandi og hljóðalaust inn í
bandarískt þjóðlíf. Hann hefur kom-
ið sér sæmilega fyrir á þeim árum,
sem síðan eru liðin. Hann lifir
venjulegu, óbrotnu lífi. Hann hefur
aldrei haft mjög miklar tekjur, en
hann nýtur samt þægilegs heimilis
og flestra þeirra efnalegu þæginda,
sem Bandaríkin hafa upp á að
bjóða. En ánægju hans með lífið má
fyrst og fremst rekja til þess lík-
amlega og andlega frelsis, sem hann
nýtur. Hann á 40 ekrur skóglendis
á afskekktum stað. Þar hefur hann
ánægju af að veiða og reika um að
vild tímunum saman. Hann þurfti
að höggva ótal tré á æskuárum sín-
um, og því hefur hann mikla ánægju
af að geta nú gróðursett tré þess í
stað og hlúð að þeim. •
í héraðinu, sem hann býr í, er