Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 56

54
ÚRVAL
hann hafi auðmjúklega þvegið
fætur Júdasar eins og allra hinna
ellefu, segir hann: „Þér eruð hrein-
ir, en að vísu ekki allir.“ Hinir
lærisveinarnir hefðu ekki hikað við
að ráðast á Júdas, ef hann hefði
ljóstrað upp um hann. Þeir elska
Jesúm af öllu hjarta og sumir
þeirra eru vopnaðir.
En Jesús sýnir þó vaxandi sálar-
angist sína „hrærður í huga“. „Einn
ykkar mun svíkja mig.“
Þeim verður líkt við og þeir
hefðu fengið hnefahögg í andlitið.
„Þá litu lærisveinarnir hver á ann-
an og voru í óvissu, um hvern hann
talaði." Svo spyrja þeir hver í kapp
við annan: „Herra, er það ég?“
Lærisveinninn, sem Jesús elskaði
mest, Jóhannes, fær að vita leynd-
armálið. „Það er hann, sem ég gef
bita þann, sem ég nú dýfi í.“ Eins
og siðvenja er dýfir Jesús sem
gestgjafinn brauðbita í og býður
Júdasi, sem þiggur brauðið. Jesús
minnist þess, hve lengi þeir hafa
þolað saman súrt og sætt og rifjar
upp orðin úr 41. sálminum: „Sá, er
etið hefur af mat mínum, lyftir hæl
sínum í móti mér.“
Jesús sýnir Júdasi vorkunnsemi
meðan kvöldmáltíðin stendur yfir
til að veita honum síðasta tæki-
færið til að hverfa úr hópi samsær-
ismannanna, en Jóhannes segir
okkur: „Satan fór inn í hann!“ Þeg-
ar Júdas rís upp frá borðum, biður
Jesús hann aðeins um eitt: „Það,
sem þú gjörir, það gjör þú skjótt.“
Hinir sitja kyrrir og álíta, að
Jesús hafi sent Júdas til bæjarins
til að kaupa það, sem þarf til há-
tíðarinnar eða gefa fátækum ölm-
usur. Júdas hefur ekki hvikað frá
ásetningi sínum og hann leggur af
stað til að svíkja Jesúm. Hann veit,
að Jesús og lærisveinar hans ætla
að dvelja um nóttina í Getsemane-
garði, sem er grýttur olíulundur.
Júdas ætlar að ganga til Jesú og
kyssa hann á kinnina, til að koma
í veg fyrir, að rangur maður verði
tekinn. Þannig heilsa menn rabbí-
um og hann hafði efalaust gert það
margsinnis áður.
„Heill og sæll, rabbí!“ Jesús svar-
ar kveðju svikarans vingjarnlega:
„Vinur, hví kemur þú hér?“
Skamma stund standa þessir ósætt-
anlegu andstæðingar andspænis
hver öðrum. Það blikar á vopn í
birtunni frá flöktandi kyndlum.
Pétur bregður sverði sínu og hegg-
ur eyrað af þjóni æðstaprestsins.
„Sting sverðinu í slíðrin,“ skipar
Jesús honum. „Allir, sem beita
sverði, falla fyrir sverði. Ætti ég
ekki að drekka bikarinn, sem fað-
irinn hefur að mér rétt?“ Andar-
taki síðar er Jesús færður á brott.
Köld morgungolan leikur um kyrr-
látan olíulundinn.
„SONUR GLÖTUNARINNAR"
Var Júdas viðstaddur, þegar
Jesús var dæmdur? Var hann með-
al þeirra, sem vitnuðu gegn hon-
um? Við vitum aðeins, að hann
iðraðist mjög, þegar Jesús var
dæmdur til dauða. Við getum
ímyndað okkur, hvernig hann gekk
fram fyrir ráð Gyðinga meðan silf-
urpeningarnir glamra í pyngjunni.
„'É'g hef syndgað,“ hrópar hann.
„Ég hef svikið saklaust blóð.“ —
Æðstuprestarnir eru í þann veginn