Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 46

44
Hvernig gat hann lifað,
þegar 85% af húð hans hafði
eyðilagzt? Þetta er saga um
lœknisfrœðilegt afrek
og ótrúlegan viljastyrk.
Eldskírn Ríku Ruopsa
iku Ruopsa, 36 ára
gömlum Finna, sem
vann í skipasmíðastöð
í Stokkhólmi. fannst
sem ekkert óvenjulegt
hefði hent hann á lífs-
leiðinni og mundi líklega aldrei gera
það. Riku harmaði slíkt ekki, þar eð
hann hafði fyrir löngu komizt á þá
skoðun, að það væri nóg fyrir hvern
mann að lifa rólega og á réttan
hátt án þess að vera að sletta sér
fram í það, sem honum kæmi ekki
við. Og þessi harðgerði, ljóshærði
Finni lifði enn eftir þeirri megin-
reglu, er hann tróð sér inn í þröng-
an, dimman, gufuketil á ferjunni
„Birger Jarl“ í skipasmíðastöðinni
þ. 26. nóvember 1969. Hann hafði
lagzt á fjóra fætur og ætlaði að fara
að skrúbba ketilinn að innan með
steinolíu, þegar neisti kveikti í sam-
festingnum hans, sem var allur út-
ataður í olíu, og breytti honum i
logandi kyndil. Líklega hefur neist-
inn komið úr gallaðri snúru á raf-
lampanum, sem hann hafði í hendi
sér.
Oft er það svo, að mannslíkami,
sem verður að. báli, finnur ekki
strax, hversu eyðilegging eldsins
hefur orðið ofboðsleg, eða neitar
jafnvel að viðurkenna hana um
stund. En fáir menn hafa samt
brugðizt við á eins furðulegan hátt
og Riku. Hann átti líka eftir að
verða furðulegt fyrirbrigði í sögu
læknavísindanna og fordæmi hans
sannur innblástur öllum þeim, sem
„hljóta sár og meiðsl, sem vonlaust
er að bæta“, eins og það er orðað.
Riku tókst einhvern veginn að
skríða þessa fjóra metra að ketil-
opinu og troða sér út um það, þótt
hann væri í björtu báli. Svo hljóp
hann í ljósum logum eftir mjórri,
upphækkaðri járnrimlabrú og síðan
niður sex feta langan stiga niður í
vélarrúmið og æpti: „Gerið eitthvað
áður en ég brenn til bana.“