Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 110

108
ÚRVAL
eitilharður, þá gerði ég mér grein
fyrir því, að hann var eins þreyttur
og ég. Og þegar hann sagði: „Þetta
var ekki sem verst, Nolen. Mér
tekst að lokum að gera þig að
skurðlækni," þá hvarf gremja mín
í hans garð eins og dögg fyrir sólu.
Þá mánuði, sem ég dvaldi á
Norðurströnd, hélt ég stundum, að
Grove væri að gefast upp. Hann
var mjög naskur á að finna sjúk-
dómstilfelli, sem skera varð upp
við klukkan 2 að nóttu. Og sumar
næturnar virtist hann varla geta
staðið uppréttur við skurðborðið.
En væru handtök mín einhvern
tíma eitthvað öðruvísi en þau áttu
að vera, sló hann á hnúa mér með
sáraklemmu. Það var sú aðfinnslu-
aðferð, sem virtist vera í mestu
uppáhaldi hjá honum.
Grove hafði gleymt meiru um
skurðtækni en flestir skurðlæknar
læra nokkurn tíma. Hann var seinn,
og stundum kom það fyrir, að ég
efaðist um dómgreind hans í viss-
um sjúkdómstilfellum. En ég efað-
ist aldrei um hæfni hans sem skurð-
læknis eða hæfni hans til þess að
kenna mér að skera. Úg lærði meira
af honum, hvað skurðtækni snertir,
en af nokkrum öðrum lækni, sem
orðið hefur á vegi mínum.
ÞESSI LITLA RÖDD
’É'g lærði fleira á Norðurströnd
en skurðtæknina sjálfa. Ég lærði
þar einnig ýmislegt um fjárhags-
hlið skurðlækninganna, þ. e. um
„skurðlækningaviðskiptin", og
sumt af því var ekki geðfellt. Eg
lærði það til dæmis, að skurðlækn-
ar eru ekki allir heiðarlegir. Mér
varð þetta mikið áfall. Við hugsuð-
um aldrei um peninga á Bellevue-
sjúkrahúsinu. Við fengum sömu
laun fyrir einfaldan gyllinæðar-
uppskurð og fyrir flókinn maga-
uppskurð. En því er ekki þannig
farið, þegar um einkalækna er að
ræða. Sjúkratryggingarfélögin og
sjúklingarnir borguðu miklu meira
fyrir meiri háttar uppskurð en fyr-
ir minni háttar. Og þessi staðreynd
hafði áhrif á gerðir sumra lækna.
Einn morguninn aðstoðaði ég til
dæmis dr. Small við aðgerð á
sjúklingi, sem haldinn var lungna-
krabbameini. Small lét okkur að-
stoðarlæknanna aldrei skera upp,
og hann var ekki heldur mikill
kennari. En það var ætlazt til þess,
að aðstoðarlæknir aðstoðaði skurð-
lækna við meiri háttar aðgerðir,
og ég var valinn til þess þessu
sinni.
Við opnuðum brjósthol sjúkl-
ingsins og sáum, að krabbameinið
var mjög útbreitt. „Eg er hrædd-
ur um, að þetta sé vonlaust,“ sagði
Small. Ég hélt, að hann mundi
loka brjóstholinu að svo búnu. En
áður en hann gerði það, skar hann
fyrst burt svolítinn bita af lunga.
„Hvers vegna tekurðu þennan
bita, dr. Small?“ spurði ég. „Þetta
hjálpar sjúklingnum ekki neitt.“
Hann hló og svaraði: „Þetta er
bara svolítið sýnishorn handa
meinafræðingnum, Nolen. Sjúkra-
tryggingafélögin borga meira fyrir
lungnaskurði en þau gera, sé brjóst-
holið aðeins opnað og því lokað
aftur, án þess að annað sé gert.
En við verðum að geta sýnt svolít-
inn lungnavef til merkis um lungna-