Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 117

HVERNIG ÉG VARÐ SKURÐLÆKNIR
115
gat ekki verið viss um, að ég hefði
tekið þá ákvörðun,, sem bezt var,
en mér lærðist að taka þessu sem
vandamáli, er ég yrði að horfast í
augu við æ ofan í æ, vandamáli,
sem yrði aldrei hægt að leysa að
fullu. Og mér lærðist að lifa í sátt
við það vandamál.
Er dró að árslokum, hafði ég
þegar framkvæmt tvo erfiða upp-
skurði, sem staðfestu þá skoðun
mína, að ef til vill væri ég orðinn
dugandi skurðlæknir að dómi
þeirra, sem voru hæfir til að dæma
um slíkt. í báðum tilfellum var um
að ræða ættingja starfandi lækna
við sjúkrahúsið. í báðum tilfellum
hafði ég búizt við því að verða að
víkja til hliðar fyrir starfandi
skurðlækni, en þess í stað var ég
beðinn um að framkvæma upp-
skurðinn sjálfur.
Nú hafði ég náð það langt, að
starfandi skurðlæknar við sjúkra-
húsið litu ekki langur á mig sem
„tilvonandi" skurðlækni, sem þeim
bæri skylda til að kenna og fræða,
heldur sem jafningja sinn. Það var
einmitt þessi viðurkenning, sem ég
hafði unnið svo lengi og ötullega að
því að ávinna mér. Nú hafði ég
hlotið hana. Og ég fann það einn-
ig í hjarta mínu, að ég átti hana
skilið, og það var enn þýðingar-
meira.
En samt verður maður aldrei
skurðlæknir í raun og veru. Það er
réttara að segja, að maður stefni
stöðugt að því að verða skurðlækn-
ir. Ég vissi það þá eins og ég veit
það núna, að ég yrði heldur nær
því en áður að verða skurðlæknir
eftir hvern uppskurð, sem ég fram-
kvæmdi, eftir hverja ákvörðun,
sem ég tók, eftir hvert það erfiða
vandamál, sem ég horfðist í augu
við.
AÐ HLÆJA EÐA GRÁTA
Síðasta morgun okkar í sjúkra-
húsinu, þ. 30. júní, fórum við Walt
Kleiss á stoíugang saman á öllum
þrem deildunum. Hann átti að
verða næsti yfirlæknir, og við
ræddum í stuttu máli, hverjar
áætlanir hans væru fyrir hvern
sjúkling. Ég bar fram nokkrar
uppástungur, þótt ég vissi, að hann
mundi ekki fara eftir sumum þeirra,
og ég kvaddi hjúkrunarkonurnar og
sjúkraliðana.
Maður hefði getað ímyndað sér,
að kveðjurnar mundu einkennast
af viðkvæmni og taka langan tíma
eftir öll þessi áir. Við drukkum
kaffi í eldhúsinu á hverri deild og
töluðum um liðnar stundir í nokkr-
ar mínútur, og svo var kominn tími
til þess að koma sér að vinnu aft-
ur. Sharon yfirhjúkrunarkona á
deild M4 settist jafnvel ekki niður.
Hún hafði þrjá mjög veika sjúkl-
inga í sinni umsjá þessa stundina,
og þurftu þeir að njóta stöðugrar
og nákvæmrar umönnunar. Hún
þorði því ekki að fara frá þeim.
Eftir að stofuganginum lauk, sagði
hún bara við mig: „Það hefur ver-
ið ánægjulegt að starfa með þér,
dr. Nolen. Gangi þér allt í haginn."
Og ég svaraði: „Þakka þér fyrir,
Sharon. Ég kann vel að meta alla
þína hjálp.“ Og það var allt og
sumt.
Eftir hádegismatinn þurfti Walt
að ræða við nokkra sjúklinga, og