Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 100

98
ÚRVAL
ar, gerði þar lítinn skurð og byrj-
aði að sveigja vefina frá skurðin-
um beggja megin með hjálp
klemma, eins og ég hafði séð Eddie
gera. Ég hélt þessu áfram, en ég
gat samt ekki fundið neina æð.
Ég leitaði að henni í tíu mínútur.
Ég var farinn að svitna. Hjúkr-
unarneminn var farinn að senda
mér einkennilegar augagotur, þeg-
ar ég fór að tauta ýmislegt ófagurt,
svo sem „Hvar í andskotanum er
hún?“ eða „Þessi fjandans hlutur
hlýtur að vera hérna einhvers
staðar.“
Brátt tóku áhrif staðdeyfingar-
innar að dvína, og frú Rogers fór
að kveinka sér, er ég tók að sveigja
vefina lengra frá skurðstaðnum í
leit minni að þessari hlédrægu æð.
Að hálftíma liðnum bað ég loks
hjúkrunarnemann að ná í dr. Quist.
Þá var ég orðinn blautur af svita.
Nokkrum mínútum síðar stóð hann
við hlið mér.
,,Eddie,“ sagði ég og horfði
skömmustulega á hann. „Það virð-
ist sem frú Rogers hafi engar æðar
í ökklanum. Hvað stingurðu upp á,
að ég geri?“
Hann leit sem snöggvast á skurð-
inn og sagði mér í hálfum hljóð-
um, að ég skyldi dýpka hann. Ég
gerði það, og þá kom bungandi æð
í ljós. Þegar hann hafði framkvæmt
þessa skurðaðgerð nokkrum dögum
áður, þá hafði leikni hans verið
slík, að þetta virtist svo auðvelt,
að ég hafði látið undir höfuð leggj-
ast að lesa um aðferðina eða jafn-
vel að athuga staðsetningu æðar-
innar í líffærafræðinni. Ég hafði
ætt áfram í blindni, áður en ég var
tilbúinn til þess að framkvæma að-
gerðina. Þetta voru heimskuleg
mistök, og ég roðna enn, er mér
verður hugsað til þeirra.
MÉR BREGÐUR í BRÚN
Tilgangur þjálfunar læknakandí-
datsins fyrsta árið er sá, að hann
öðlist eins mikla reynslu og unnt
er. Og því vorum við læknakandí-
datarnir stöðugt sendir frá einni
deild á aðra, svo að fjölbreytnin
yrði sem mest. Ég byrjaði á M5,
kvenskurðlækningadeildinni, og
var svo sendur yfir á deild M4,
karlskurðlækningadeildina, og síð-
ar yfir á L4, þar sem fundum mín-'
um og herra Polansky bar saman.
Þar að auki unnu kandídatarnir og
aðstoðarlæknarnir í okkar skurð-
lækningasveit til skiptis á tauga-
skurðlækninga- og kynfæra- og
þvagfæraskurðlækningadeildunum.
Á þeim tíma, er ég var þar, fram-
kvæmdi ég einn blöðruhálskirtils-
uppskurð, tvo eða þrjá gyllinæðar-
uppskurði, sex botnlangauppskurði,
sex kviðslitsuppskurði og sex af-
limanir, þar sem fótleggurinn var
aflimaður fyrir ofan hné.
Ég vann einnig um tveggja mán-
aða skeið í beinbrotadeildinni. Mik-
ill hluti starfs okkar þar var mjög
vélrænn. Við tókum röntgenmynd-
ir, brutum eða söguðum sundur
gamlar gipsumbúðir og settum nýj-
ar á. Við fengum samt einn sjúkl-
ing, sem við höfðum meiri áhuga
á en öðrum sjúklingum. Beinbrot
sjúklingsins var ósköp venjulegt
viðbeinsbrot. Eina lækningin var
fólgin í því, að sjúklingurinn varð
að ganga með fatla í nokkrar vik-