Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 68

66
ÚRVAL
hrópað niður til þeirra, sem stýrðu
hjólhvirflunum. Fyrst aðstoðaði
Eyres annan mann, en hann tók
við stjórninni sjálfur við Erith
Reach.
Það var fjara og „Alice prin-
sessa“ gekk með 11 hnúta hraða
móti öflugum strauminum. Hjólin
snerust og vélarnar gengu svo hýr-
lega. Farþegar á fremra þilfarinu
litu í svip mýrarflákana í Kent og
Essex, meðan stúlkurnar úr heima-
vistarskóla drottningarinnar, sem
höfðu einu sinni losnað undan
handleiðslu ungfrá Rendal, klöpp-
uðu saman lófunum í réttu hlut-
falli við dægurlögin, sem hljóm-
sveitin lék. Þrjú barna Towsers
fengu heimild til að skreppa upp
í brúna til Grinsteads skipstjóra.
Skipstjórinn sagði börnunum, að
þau ættu að fara niður í setustof-
una, þegar skipið nálgaðist Tripock
Poina, en það er skörp beygja það-
an og að Galleons Reach. Frá þeim
stað er skömm sigling að Woolwich,
en þar ætlaði Towsersfjölskyldan
að stíga frá borði.
Við Galleons Reach er fljótið um
það bil kílómetri að breidd, en þó
er viss staður, sem heppilegast er
að fara gætilega fram hjá eftir sól-
setur. Þá er nefnilega ekki unnt að
sjá, hvaða farartæki koma and-
spænis, nema af ljóskerum þeirra.
Þeir, sem ferðuðust á Tempsá, not-
uðu ekki flautumerki til að sýna
skipaferðir, en það stakk í stúf við
það, sem gert var á öðrum fljótum
og sjóleiðum.
Grinstead skipstjóri kom auga á
ljósker á skipi, sem nálgaðist' kl.
19:30. Skipið var kolaflntningaskip
og hét „Bywell Castle“. 1376 brúttó-
tonna skip og svo stórt, að stefni
þess gnæfði hátt yfir stefni „Alice
prinsessu". Hafnsögumaður kola-
flutningaskipsins, Christipher Dix,
sá samstundis rauðar týrur aftur-
ljóskera skemmtiferðaskipsins bera
við nesið. Það ríktu að vísu vissar
líttþekktar og eldgamlar hefðir um
siglingu á Tempsá, en löglegar regl-
ur voru engar. Skipin viku blátt
áfram í þá átt, sem hentugast var
hverju sinni. Dix skildi strax, að
flæðið var óhagstætt fyrir „Alice
prinsessu“, sem nú var að sigla fyr-
ir Tripcock Point og því bjóst hann
við því, að skemmtiferðaskipið
stefndi til norðurstrandarinnar, en
þar er straumurinn veikari, og
„Bywell Castle“ hlyti því að stefna
til suðurstrandarinnar.
En Grinstead skipstjóri stýrði
skipi sínu eins og flestir fljótaskip-
stjórar gerðu. Hann vildi notá sér
rastirnar, sem hleyptu honum
áfram gegn flóðstraumnum og því
ákvað hann að sigla meðfram suð-
urströndinni. Hann hefur víst ekki
grunað, að hann rækist þar á ann-
að skip.
Stórstreymið tók í stefnið, þegar
„Alice prinsessa" kom fyrir nesið
og skipið stefndi í mitt fljótið í
stað þess að halda sig við strendur
þess. „Alice prinsessa" hefði slopp-
ið fram hjá „Bywell Castle“, ef
Grinstead hefði skipað Eyres að
stefna að norðurströnd fljótsins.
Harmleikurinn hefði aldrei orðið.
En Grinstead gaf aldrei þessa fyr-
irskipun; „Alice prinsessa" hring-
snerist, þegar stórstreymisins hætti
að gæta, og stefndi í suður. Stjórn-