Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 105

HVERNIG ÉG VARÐ SKURÐLÆKNIR
103
einhver úr fjölskyldu, sem hafði
gefið 5 lítra af blóði vegna gyllin-
æðaruppskurðarins á „mömmu“,
komst að því hjá mömmu, að
henni hafði bara aldrei verið gefið
neitt blóð. Og ættingi þessi sneri
sér þá reiðilega til læknakandídats-
ins og spurði um ástæðuna. Venju-
lega aðferðin var sú að svara því
til, að mamma hefði fengið blóð-
gjöf, áður en áhrif svæfingarinnar
dvínuðu, og að þess vegna gæti
hún ekki munað eftir því. Þetta
nægði venjulega. En ég veit af ein-
um læknakandídat, sem beitti
snjöllu bragði, þegar ættingi nokk-
ur vildi ekki gera sig ánægðan með
neinar skýringar. Hann bætti glasi
af Kongórauðu, meinlausum græn-
metislit saman við flösku af 5%
dextroseupplausn, uppleystri í
vatni, og gaf mömmu gömlu þenn-
an rauða vökva í viðurvist allrar
fjölskyldunnar, sem varð samstund-
is harðánægð með sjúkrahúsþjón-
ustuna. Hann sagð'i ekki við þau,
að þetta væri blóð. Þau gerðu bara
ráð fyrir því, að svo væri.
En það var stöðug barátta að út-
vega nóg blóð, jafnvel þótt við
beittum öllum hugsanlegum brögð-
um. Einmitt þegar við áttum orðið
10—15 lítra umframbirgðir og
héldum, að nú gætum við slakað á
blóðleitinni, þá kom einhver rón-
inn inn, einhver mannræfill, sem
átti enga vini né ættingja og ekki
heldur grænan eyri. Og svo byrj-
aði houm bara að blæða í höndun-
um á okkur, þangað til hann hafði
misst 5 lítra. Og þá stóðum við al-
veg í sömu sporum og áður, hvað
blóðbirgðir snerti.
Læknarnir gripu til síðustu varn-
anna, eftir að við fengum 2—3 slíka
sjúklinga í röð og ástandið í blóð-
birgðamálunum var orðið hroða-
legt. Þá tóku þeir nokkra dali úr
veizlusjóði læknasveitarinnar og
keyptu nokkrar flöskur af ódýru
muscatelvíni. Fyrir eina flösku af
slíku víni var venjulega hægt að
fá einhvern rónann neðan af Bo-
wery til þess að koma og gefa blóð.
Þannig söfnuðum við saman nógu
mörgum af þessum ,,ódýru“ blóð-
gjöfum til þess að koma birgða-
málunum í sæmilegt horf. (Oft
kom það fyrir, að um helmingur
þessa blóðmagns, sem við fengum
þannig, var dæmdur óhæfur, vegna
þess að gjafinn sýndi jákvæða
Wassermannprófun við syfilisrann-
sókn. En þá hafði okkur líka gef-
izt tími til að koma birgðamálun-
um í sæmilegt horf með algengari
aðferðum).
Þannig hélt baráttan um blóðið
stöðugt áfram. Við hættum aldrei
framsókn okkar, því að við viss-
um, að þá drægjumst við svo langt
aftur úr, að okkur tækist líklega
aldrei að vinna það upp. I hverf-
inu, sem Bellevue er í, er nú
Rauða Kross-herferð í fullum gangi,
sem miðar að útvegun blóðs. Og
því eru nú yfirleitt nægar birgðir
af blóði í kæligeymslunni okkar.
En enn panta ég samt aldrei blóð-
gjöf án þess að velta því sem
snöggvast fyrir mér, hvaðan næsti
dýrmæti hálfpotturinn berist okk-
ur.
„ÞER HLYTUR AÐ VERA
AÐ FARA FRAM“
Þegar ég hafði lokið kandídats-