Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 81

Guðmundur Jensson segir hér frá
skipshundinum Svndbad, sem hann
heyrði talað um í siglingum
sínum á stríðsárunum
Skipshundurinn Sindbad
VK
*
*
*
V'/
VK‘
•/íívlívKvlí inn þekktasti ferfætl-
H
\Tr
*•
*
\V
'ín

ingur, sem flaut á
Norðuratlantshafi í
síðari heimsstyrjöld,
var þrjózkur, krafta-
legur og svarthærður
hundur af blönduðu kyni. Hann bar
nafnið Sindbad og var skipshundur
á amerískri strandgæzlusnekkju.
Þessi einstæði og mannlegi hund-
ur átti sinn óðalskrók í veitinga-
stöðum og kærustu í hverri höfn.
Enginn barmeistari neitaði hon-
um um afgreiðslu, vitandi af reynsl-
unni, að hinir tvífættu skipsfélag-
ar Sindbads stóðu allir sem einn
með honum.
í þeirra augum var hundurinn
dýrmætasti „gripurinn“ um borð í
skútunni öll stríðsárin.
Allir sýndu honum tillitssemi og
tilhlýðilega virðingu.
Þeir voru sannfærðir um, að á
meðan Sindbad dvaldi um borð
myndi ekkert ólán eða slys henda,
hvorki þá né skipið, — eins og
reyndar varð raunin á.
Þessi trú þeirra var svo rótgró-
in að skipshöfnin sigldi ekki úr
höfn án þess að hafa gengið úr
skugga um að Sindbad væri um
borð.
En — eitt sinn, er skipið var
statt í höfn á íslandi, og veslings
Sindbad svaf og lá úr sér vímuna,
eftir votviðrasama nótt, í skoti fyr-
ir utan veitingastað, vaknaði hann
með andfælum við eymdarlegt væl
eimpípu skipsins, sem hann gjör-
þekkti.
Snekkjan hafði fengið óvænta
hraðskipun um að láta úr höfn.
Sindbad reis með erfiðismunum
á fætur og þaut niður að höfn, en
skipið var þá komið nokkur hundr-
uð metra frá hafnarfirðinum.
— Víkingur —
79