Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 82

80
ÚRVAL
Skipverjar grátbændu yfirfor-
ingjann um að snúa við eftir hund-
inum, en árangurslaust. — Því,
eins og hann sagði:
„Hvernig í ósköpunum get ég
lagt leiðarbók skipsins fyrir hátt-
setta foringja í flotastjórninni, þar
sem stæði:
„Látið úr höfn klukkan 09.55,
snúið við klukkan 10.00 til að ná í
hund!“
En nú horfðu skipverjar með
óttablandinni ánægju á, að Sind-
bad stökk hiklaust í ískaldan sjó-
inn af margra metra háum hafnar-
garðinum og tók að synda á eftir
skipi sínu.
Það var þó augljóst að hann
myndi aldrei ná á leiðarenda eftir
nætursvallið, og foringinn stóðst
nú ekki mátið, en sneri við. Og það
voru snarar hendur, sem innbyrtu
„strandaglópinn".
Sindbad gekk því aðeins í land
að hann hefði fengið sitt sérstaka
landgöngu einkenni, en það var
hálsbandið hans.
Fengi hann ekki hálsbandið, hélt
hann sig þolinmóður um borð, enda
þótt hann ætti að minnsta kosti
eina tík í hverri höfn.
En — þegar hann hafði fengið
hálsbandið sitt, hljóp hann án taf-
ar í land og beinustu leið á sitt
hótel, ruddi sér braut inn í hornið
sitt og tilkynnti komu sína með
venjulegu bobsi, sem veitingamað-
urinn vissi manna mezt, hvað
þýddi: Hann átti að setja fyrir
hann góðan viskísjúss og bjór til
að skola honum niður með.
Dveldist veitingamanninum í
annríki sínu að sinna Sindbad, gaf
hundurinn frá sér langdregið span-
gól og fékk þá yfirleitt afgreiðslu
með forgangshraði.
Greiðslan var örugg, því skips-
félagar hans greiddu reikninginn
skilvíslega.
Oftastnær leitaði Sindbad uppi
fleiri en eitt veitingahús til að
slökkva þorsta sínum, og plan-
leggja ferð sína, áður en hann,
styrkur og hress á líkama og sál,
leitaði sér að maka.
f ástarævintýxum sínum fylgdi
Sindbad sérstökum reglum, sem
voru hverjum sjentilmanni sæm-
andi.
Af óskýranlegu innsæi hagaði
hann því þannig, að engin önnur
tík varð vitni að ástarsambandi
hans.
Þannig urðu skipverjar vitni að
því, að niðri við höfnina skildist
hann við eina, stökk svo um borð
og beið þar til hún var horfin, en
stakk svo af í land aftur til að ná
sér í aðra.
Skipsfélagar Sindbads gátu sér
helzt til, að þetta bæri vitni ein-
stæðum klókindum hans.
Með þessum hætti losnaði hann
við alla óþorfa árekstra og áflog. —
Og hver vissi nema hann hefði orð-
ið sjónarvottur að innbyrðis, eða
aðkomandi átökum meðal hinna
tvífættu vina sinna, og dregið sínar
ályktanir af því. Nú, eða þá aðeins
eigin reynsla.
Sindbad var sameign allra skip-
verja, átti sína koju aftur í og
deildi máltíðum með þeim.
Þegar „munstring“ fór fram á
þiljum, var hann mættur í röðinni
íklæddur eigin björgunarvesti, sér-