Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 94

92
ÚRVAL
ar jafnvel ekki róna af götunni,
sem híma í keng á bekkjum eða
sofa á gólfinu úti í hornum.
En það ríkir líf og fjör á Belle-
vuesjúkrahúsinu. Og ég hafði valið
það, vegna þess að ég gat ekki
ímyndað mér neitt annað sjúkra-
hús, sem veitti manni meiri hvatn-
ingu eða væri meiri ögrun. Fyrsti
dagur minn þar sannaði, að ég
hafði rétt fyrir mér. Það var ekki
liðin ein mínúta, eftir að ég hafði
tilkynnt komu m'ína þar, er ég
fékk fyrstu skammirnar.
„É'g er Eddie Quist,“ sagði að-
stoðarlæknirinn, sem sat við lítið
skrifborð í M5, kvenskurðlækninga-
deildinni. ,,Þú hlýtur að vera Bill
Nolen. Hvar í fjandanum hefurðu
eiginlega verið?“
„Að borða,“ svaraði ég. E’g var
nýbúinn að ljúka morgunverði, sem
ég hafði snætt í ró og næði.
„Hérna borðum við ekki fyrr en
við erum búnir að taka blóðsýnis-
hornin.“
„Mér þykir þetta leitt, dr. Quist.
É'g hélt, að ég ætti ekki að koma
á vakt fyrr en klukkan átta.“
„Jæja þá,“ sagði hann. „Hafðu
engar áhyggjur af því. Gríptu þessa
sprautu og byrjaðu að taka blóð-
sýnishorn. Jean segir þér, af hverj-
um á að taka sýnishornin." Að svo
mæltu kynnti hann mig fyrir
hjúkrunarkonunni, Jean Swanson,
og við lögðum af stað í blóðtöku-
leiðangurinn.
M5 var ein af þrem deildum, sem
heyrðu undir 2. skurðlæknasveit-
ina, sem ég taldist nú til. Þessi
sjúkradeild var eins og aðrar á
Bellevuesjúkrahúsinu, stór og lát-
laus stofa, laus við allt prjál. Átta
rúm voru við hvern langvegginn,
og á miðju gólfi voru fjórtán rúm
í viðbót, þ. e. sjö í hvorri röð, og
sneru sjúklingar þar höfðum sam-
an.
Ég hafði tekið blóðsýnishorn að-
eins einu sinni áður, meðan ég var
byrjandi í læknadeild. Og þá hafði
ég stungið fórnardýr mitt þrisvar
sinnum, áður en ég náði í nokkurt
blóð. En mér tókst þetta samt núna
með aðstoð Jean. Og síðan hélt ég
aftur á fund dr. Quists. Hann stakk
upp á því, að við fengjum okkur
kaffibolla, meðan hann skýrði mér
frá því, hvað væri næst á dagskrá.
Að svo mæltu gekk hann á undan
mér í áttina til eldhússins á deild
M5.
„Eftir um fimm mínútur kemur
Ron,“ hóf hann máls. „Ron er yfir-
læknirinn hérna. Hann stjórnar
allri sýningunni. Ég þú og Jean
förum á stofugang með honum. Þú
ýtir mynda- og skýrsluvagninum.
Jean heldur á pantanabókinni og
ég tek „framkvæmdabókina", litlu,
rauðu bókina á borðinu þarna, en
hún verður biblía þín næstu tólf
mánuðina.
Ron vill fá að vita allt nýtt um
hvern sjúkling. Ég svara í dag, af
því að þú þekkir ekki sjúklingana
á deildinni. Á morgun svarar þú
svo. Ef hann vill láta framkvæma
eitthvað, færi ég það í „fram-
kvæmdabókina". En í pantanabók-
ina skrifar þú svo allar nýjar pant-
anir á lyfjum eða öðru. Hefurðu
skilið það?“
Við fórum aftur á deildina og
komum þangað samtímis yfirlækn-