Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 99

HVERNIG ÉG VARÐ SKURÐLÆKNIR
97
arlega sem perurnar í speglunar-
tækinu virkuðu og þegar maður
var búinn að læra þessa speglunar-
aðferð.
Og svo voru það að síðustu
röntgenmyndirnar af brjóstholi frú
Johnson. Þetta var eitt þeirra við-
fangsefna, sem hefði verið ósköp
auðvelt á flestum sjúkrahúsum. Þar
hefði ekki þurft að gera annað en
að skrifa beiðni um myndatökuna,
og svo hefði einhver annar fram-
kvæmt myndatökuna sjálfa. En
vildi maður fá röntgenmyndir á
Bellevue sama daginn, hafði það í
för með sér, að maður varð sjálf-
ur að koma frú Johnson á sjúkra-
borðið, aka henni síðan í röntgen-
deildina og sækja hana þangað aft-
ur ásamt myndunum. Og þetta tók
allt mikinn tíma.
Það tók mig ekki langan tíma að
læra á kerfið og að notfæra mér
allt það, sem sparað gat tíma. Þessa
fyrstu og erfiðu daga mína á Belle-
vue gerði ég mér grein fyrir því,
að hraði og hæfni voru svörin, sem
læknakandídat þurfti að læra, ef
hann vildi lifa sjúkrahúsþjálfunina
af og halda velli.
„HÚN HLÝTUR AÐ VERA
HÉRNA“
Þrátt fyrir hrakfarir mínar við
fyrsta botnlangaskurðinn varð ég
brátt frekar slyngur við alls konar
viðfangsefni, sem ég hafði aldrei
fengizt við áður. Ég lærði að fjar-
lægja sauma, að skipta um umbúð-
ir samkvæmt fullkomnum sótt-
hreinsunarreglum og að gera að
smásárum og sauma saman minni
háttar skurði. Strax og ég hafði
sýnt, að ég var fær um að fram-
kvæma þetta, gat ég farið að starfa
upp á eigin spýtur. Þetta olli mér
talsverðrar valdskenndar og einnig
þeirrar kenndar, að ég hefði afrek-
að eitthvað.
Ein af hættunum við þjálfunar-
kerfi þetta er auðvitað sú, að lækna-
kandídat kann að komast of fljótt
á þá skoðun, að hann hafi náð fullu
valdi á einhverri vissri aðferð. Ég
mun aldrei gleyma fyrstu sönnun-
inni um dómgreindarleysi mitt í
þeim efnum.
Hjá okkur var sjúklingur einn,
frú Rogers að nafni, sem gerður
hafði verið meltingarvegsuppskurð-
ur á. Eftir uppskurðinn komu fram
fylgikvillar, sem gerðu það að
verkum, að nauðsynlegt var að gefa
henni næringu í æð í næstum þrjár
vikur. En eftir tvær vikur höfðu
allar sýnilegar æðar í frú Rogers
þegar verið notaðar. Ég gat ekki
fundið neina æð fyrir nálina, og
ég sagði Eddie það.
„Náðu í minni háttar skurð-
tækjasett,“ sagði hann, ,,og ég skal
hjálpa þér að gera æðarfyrirskurð
á henni.“ Aðferð þessi er fólgin í
því, að einhver blettur á líkaman-
um er staðdeyfður og gerður þar
skurður, svo að æð komi í ljós.
É'g hafði fylgzt með því, er Eddie
framkvæmdi slíka skurðuppgerð
fyrir nokkrum dögum. Ég náði í
skurðtækjasettið og fór með það að
rúmi frú Rogers. Kddie var ekki
kominn, og því ákvað ég að byrja
án hans. Ég bað hjúkrunarnema að
hjálpa mér, setti á mig hanzkana
og hófst handa.
Ég staðdeyfði annan ökkla henn-