Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 97

HVERNIG ÉG VARÐ SKURÐLÆKNIR
95
hverja fyrirskipun í þeirri röð, sem
hún var í á listanum, án tillits til
hinna fyrirskipananna. Ég hefði
leitað í röntgenmyndaspjaldskránni
að týndu magaröntgenmyndunum
af frú Lane og farið svo aftur
seinna í sömu deild með frú John-
son til þess að láta taka af henni
brjóstholsröntgenmyndir. Þessi
skortur á útsjónarsemi kostaði mig
marga klukkutíma. En smám saman
lærðist mér að sameina hin ýmsu
verkefni í nokkur heildarverkefni,
sem hægt var að ljúka í einni og
sömu ferðinni.
Þar að auki urðu jafnvel hin ein-
földustu verkefni flóknari í Belle-
vuesjúkrahúsinu vegna skorts á að-
stoðarfólki og tækjum og útbúnaði.*
Þar voru til dæmis engir meina-
tæknar í rannsóknarstofunum til
þess að framkvæma blóðrauðapróf-
anir og þvagprófanir á blóði og
þvagi frú Pica. Ég varð því að
hlaupa upp í rannsóknarstofu
læknakandídatanna á næstu hæð
fyrir neðan til þess að ná í pípur
til þessara prófana. Það gat tekið
mig hálftíma að finna þar hreinar
og ómengaðar pípur. Svo þaut ég
aftur upp á næstu hæð, stakk nál
í fingur frú Pica og saug í flýti
blóð upp í pípuna. Ef ég saug of
mikið, hleypti ég svolitlu blóði úr
henni. Ef ég saug of lítið, reyndi
ég aftur. Og þá gat það orðið of
* Athugasemdir ritstjóra: Farið hafa
fram talsverðar endurbætur í Bellevue-
sjúkrahúsinu, eftir að dr. Nolen hætti
þar störfum árið 1960. Þar hefur orðið
alger bylting, hvað snertir lækna- og
skurðlæknaþjálfun, og hafa ýmsar nýjar
aðferðir verið teknar þar í notkun.
mikið. Eftir mánaðarstarf sem
læknakandídat gat ég hitt á hæfi-
legt magn alveg sjálfkrafa, en
fyrsta daginn klúðraði ég þessu
öllu, þangað til blóðið í pípunni fór
að storkna og ég varð að byrja á
öllu saman á nýjan leik.
Þvagefnagreiningin var ekki eins
mikið vandamál. Henni var hægt
að ljúka á nokkrum minútum, svo
framarlega sem hinir réttu efna-
hvatar voru fyrir hendi í rann-
sóknarstofunni. En væru þeir það
ekki, hljóp ég yfir í aðra rann-
sóknarstofu, sem var í A & B-
byggingunni, sem var tveim götu-
lengdum í burtu. Eftir eina slíka
ferð lærðist manni að hafa alltaf
hin réttu efni tiltæk í eigin rann-
sóknarstofu.
Ég fæ enn gæsahú.ð 15 árum síð-
ar, þegar ég hugsa til þess við-
fangsefnis að finna röntgenmynd-
irnar af efri hluta meltingarvegs
frú Lane. Það voru margar klukku-
stundirnar, sem ég eyddi í að leita
að röntgenmyndum þetta fyrsta ár
mitt við Bellevuesjúkrahúsið. Ég
leitaði fyrst í spjaldskránum á okk-
ar eigin deild í þeirri von, að
myndirnar hefðu verið settar undir
rangan bókstaf. Síðan leitaði ég á
báðum hinum skurðlækningadeild-
unum , okkar. Næst fór ég yfir í
röntgendeildina í I & K-bygging-
unni. Síðan fór ég ýfir í C & D-
bygginguna. Þetta tók heilmikinn
tíma. Og svo þegar þessu öllu var
lokið, hafði ég kannske ekki fund-
ið það, sem ég var að leita að. Ef
um var að ræða ,,athyglisverðar“
röntgenmyndir, myndir, sem sýndu
til dæmis óvenjulegt magaæxli, gat