Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 55

SVIKARINN JÚDAS
53
ir, að þetta elskulega látæði Maríu
sé táknmynd væntanlegs dauða
síns — menn smyrja hina látnu,
ekki þá, sem lifa.
VAFASAMUR GRÓÐI
Það eru sex dagar til páska og
sorgarleikurinn er hafinn. Nú er
netinu varpað að Jesú, sem áður
veiddi sálirnar sjálfur. Jafnvel
Sanhedrin — yfirráð Gyðinga, sem
í eru framámenn meðal borgara,
æðstuprestar og lögfróðir menn —
finnst framferði hans grunsamlegt.
Kennir hann ekki óhlýðni gegn
fornum lögmálum Gyðinga? Eru
hóparnir, sem flokkast hrifnir um-
hverfis hann við vegarbrúnina,
ekki upphafið að uppreisn?
Ráðið ákveður að afmá hann. Það
má engan tíma missa. Þúsundir
pílagríma eru væntanlegir til Jerú-
salem til að halda hátíðlega pásk-
ana, eins og þeir gera árlega. Hvað
getur ekki gerzt, ef Jesús talar við
fólkið? Geri fólkið uppreisn, ráð-
ast rómverskar liðssveitir á Israels-
menn og ræna þá því litla frelsi,
sem ráðamenn Gyðinga hafa enn.
Farísearnir og æðstuprestarnir
vilja flýta fyrir handtöku Jesú og
því gefa þeir út tilskipun þess efn-
is, „að viti einhver, hvar hann sé
að finna, eigi hann að gefa sig
fram, til að unnt sé að ná Jesú“.
Loftið er hlaðið spennu og Júdas
fer til æðstuprestanna sennilega
seint á miðvikudegi. „Hvað viljið
þið gefa mér, ef ég svík hann í
hendur ykkar?“
Hvers vegna? Hvers vegna tók
Júdas þessa ákvörðun? Um það
þegja guðspjöllin. Það sést hins
vegar á reiðiorðum hans, þegar
Jesús er smurður, að hann hefur
glatað trúnni. Vafalaust hefur hann
eins og svo margir aðrir litið á
Jesúm sem þann Messías, sem átti
að standa fyrir uppreisn gegn Róm.
Orð Jesú um, að hans ríki sé ekki
af þessum heimi, fékk mikið á
flesta lærisveinana. Við lesum um
það, hvernig Pétur dró Jesúm af-
síðis og „áminnti" hann fyrir að
hafa afsalað sér jarðnesku valdi.
Jesús refsar honum með óvæntri
heift: „Vík frá mér, Satan! Þú
hneykslar mig, því að þú skilur
ekki, hvað guðs er, heldur hvað
mannanna er.“
Hafi Júdas verið einlægur föður-
landsvinur, eins og sumir biblíu-
fræðimenn telja, gæti hugsazt, að
vonbrigði hans hefðu snúizt upp í
hatur. *
Það var bitur og hefnisjúkur
maður, sem verzlaði við æðstu-
prestana. Að vísu voru silfurpen-
ingarnir þrjátíu, sem hann fékk að
launum, smánarkaup — venjulegt
verð á þræli — en við vitum, að
Júdas áleit það ekki fyrir neðan
virðingu sína að draga að sér smá-
fé og ef til vill hefur fjárgirnd hans
ráðið árslitum.
„ER ÞAÐ ÉG?“
Það er spenna í lofti meðan á
síðustu kvöldmáltíðinni stendur.
Jesús veit, að einn lærisveinanna
hefur ákveðið að svíkja hann. Þótt
* Ein kenningin um auknefnið Ískaríot
gerir Júdas að „rýtingsmorðingja“. (Þá
er Ískaríot myndað af latneska orðinu
sica, rýtingur eða hnífur) og þar með
einn af hermdarverkamönnum Gyðinga,
sem litu á morð, sem réttu leiðina til að
losa landið undan veldi Rómverja.