Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 116

114
ÚRVAL
Drengnum batnaði samt smám
saman. Fimm árum síðar var hann
lifandi og. frískur. Og það sáust eng-
in merki um krabbamein lengur.
Hvernig stóð á þessu? Ég veit það
ekki, og það veit heldur enginn
annar. Og eins mun fara fyrir öðr-
um æxlum og sjúkdómhm í full-
orðnum jafnt sem börnum. Það
hefur komið fyrir, langflesta skurð-
lækna, sem hafa nokkra reynslu að
ráði, að þeir hafi álitið sjúkling
vera dauðvona en hafa svo orðið
vitni að því, að honum hefur batn-
að algerlega. Það er ekki hægt að
gera neina vísindalega skýringu á
slíkum bata.
Er nokkur furða á því, að slík
reynsla hafi þau áhrif á skurð-
lækni, að það sé honum mjög á
móti skapi „að taka negluna úr
bátnum“? Er nokkur furða á því,
að hann hiki við að leika sjálfan
Guð?
ÆÐSTA STAÐAN
Dagur sá, er yfirskurðlæknir
sjúkrahúss.ins skýrði mér frá því,
að ég yrði næsti yfirlæknirinn, er
einn af mestu merkisdögum lífs
míns ásamt þeim degi, er ég fékk
inngöngu í læknaskólann, og auð-
vitað giftingardeginum mínum.
Vegna eðlis kennslu- og æfinga-
kerfisins í Bellevuesjúkrahúsinu,
sem byrjar með sjö læknakandídöt-
um og nær hámarki með einum yf-
irlækni úr hópi þessara sjö kandí-
data, vorum við, sem áhuga höfðum
á starfi þessu, sífellt að velta þess-
ari spurningu fyrir okkur: Verð ég
nokkurn tíma yfirlæknir á Belle-
vue? Mér fannst ég því hafa held-
ur en ekki vaxið, þegar ég frétti,
að mér hafði verið veitt starf þetta
næsta árið.
Á Bellevuesjúkrahúsinu er það
yfirlæknirinn, sem er konungur.
Það er búizt við því af honum, að
hann hafi bezta dómgreind allra
læknanna, hvað skurðlækningar
snertir. Því er starf hans fyrst og
jfremst fólgið í því að taka ákvarð-
anir. Orð hans eru lög, og enginn
mun rísa gegn ákvörðunum hans
eða skipta sér af því, hvernig hann
stjórnar, þ. e. á meðan sjúklingun-
um vegnar vel.
Fyrstu mánuði ársins óttaðist ég
alltaf símahringingar að nætur-
lagi. Ég vissi, að símahringing að
næturlagi táknaði, að ég yrði að
taka enn eina þýðingarmikla og
oft erfiða ákvörðun. Oft átti ég
erfitt með að sofna aftur, eftir að
ég hafði sagt aðalaðstoðarlæknun-
um mínum, hvað þeir skyldu gera
í einhverju sérstöku tilfelli. Ég lá
vakandi í rúminu og fór yfir allar
staðreyndir og aðstæður þessa sér-
staka sjúkdómstilfellis. Og oft kom
það fyrir, að ég velti því fyrir mér,
hvort ég hefði kannske komizt að
rangri. niðurstöðu. Það kom fyrir
oftar en einu sinni, er ég hafði leg-
ið vakandi um stund klukkan 2
eða 3 að nóttu, að ég fór að lok-
um fram úr, klæddi mig og fór
sjálfur til þess að líta á sjúkling-
inn. Það var eina aðferðin til þess
að öðlast þá hugarró, sem ég þarfn-
aðist til þess að geta hvílzt og sofn-
að.
En sjálfstraust mitt fór vaxandi,
eftir því sem leið á árið. Ennþá
komu að vísu fyrir aðstæður, er ég