Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 36

34
ÚRVAL
biuháskólans. Þúsundir stúdenta,
sem stunduðu nám í Lagadeildinni,
minnast hans umfram alla aðra
kennara. En okkar bekkur hlaut
þau sérréttindi að eiga aðild að sér-
stökum atburði, atburði, sem opin-
beraði eina hlið þessa manns, sem
engir aðrir nemendur höfðu séð.
Þegar Terry prófessor sagði af
sér störfum, ákvað Harlan F. Stone,
rektor háskólans, ásamt kennurun-
um, að kveðja hann með hátíðlegri
athöfn, og við þá athöfn átti að
hengja olíumálverk af honum upp
á vegg í bókasafninu. Terry fór
fram á, að nemendurnir mættu vera
viðstaddir. Við þyrptumst af mikl-
um áhuga inn í bókasafnið. En
okkur grunaði ekki, að það, sem
gerast mundi, yrði eitt af því hjart-
næmasta, sem fyrir okkur kom á
æskudögum okkar.
Á meðal prófessoranna, sem sátu
uppi á upphækkuðum palli, var
brúnklædd kona. Falleg, ung stúlka
er tilviljun Móður Náttúru, en fal-
leg, roskin kona er listaverk. Hún
var sannkallað listaverk, ólýsanlega
falleg. Það ríkti fullkomið samræmi
í andlitsdráttum hennar, og mjúka,
hvíta hárið, sem bylgjaðist yfir
andliti hennar, gæddi andlitið frem-
ur tign en að það gerði það elli-
legra. Háls hennar var langur, og
hún bar höfuðið hátt, eins og
drottning, en samt án hins minnsta
votts af yfirlæti. Hún sat þarna
hreyfingarlaus og fylgdist vel með
öllu. Við veltum því fyrir okkur,
hver hún gæti verið. Augu allra
hvíldu á henni, þangað til ræðurn-
ar og önnur atriði þessarar hátíð-
legu athafnar drógu athygli okkar
frá henni. Þegar þeim lauk, reis
Terry prófessor léttilega á fætur,
til þess að tala. Hann var virðu-
legur og jafnvel hátíðlegur í bragði.
Hann stóð fyrst hreyfingarlaus í
drykklanga stund. Við höfðum al-
drei séð þennan svip á andliti hans
fyrr. Það var ekki lengur valds-
mannlegt og stranglegt. Nú var
svipur hans góðlegur. Það var líkt
og andlit hans ljómaði. Nú var
munnsvipurinn mjúklegur en ekki
þannig, að maður gæti haldið, að
hann ætlaði að fara að hvæsa. Rödd
hans var lika öðruvísi. Hún var
blíðleg og mjúk, án minnsta votts
af bardagalöngun eða hæðni. Eftir
að hafa lýst yfir þakklæti sínu
vegna málverksins, „sem mun
halda lifandi öllum minningunum
um þær píslir, sem ég hef útdeilt“,
lýsti hann því yfir, að hann elsk-
aði lögfræðina og að sér fyndist, að
hver sá stúdent, sem helgað hefði
sig þessari grein, er væri mest allra
greina, væri sem sonur hans. Hann
sagði, að það hefði því verið vegna
kærleika, að hann hefði verið mis-
kunnarlaus í kennslu- og þjálfun-
arstarfi sínu.
Mannshugurinn getur aðeins
vaxið, ef hann mætir hvatningu og
ögrun, ef hann hefur einhver erfið
viðfangsefni til þess að glíma við,
sagði hann. Þá eys hann í sjálfs-
vörn af varasjóðum ímyndunarafls
síns og ráðkænsku. Nemandinn
verður að finna sinn eigin stíl, líkt
og hann verður að gera í heimin-
um utan skólaveggjanna. Þess
vegna hafði skrápurinn á honum
verið svo harður. En skrápurinn á
veröldinni mundi samt reynast enn