Úrval - 01.09.1972, Qupperneq 10

8
ÚRVAL
og fjölskylduna og heyrðu til
heimilisfræðadeildinni. Y firboðarar
minir voru venjulega konur. I fyrstu
átti ég erfitt með að sætta mig við það,
en mér tókst að vinna bug á þvi
viðhorfi.
Aiitur þú þá, að karlmenn skeyti ekki
jafn mikið um yfirráð og áður?
— Þáttur samkeppninnar og
framsækninnar eða harðfylgninnar er
enn til staðar i viðhorfi karlmannsins
og verður það kannski alltaf. En nú er
reynt að tengja þann þátt virku jafn-
ræði kynjanna. Ungir karlmenn
virðast nú reiðubúnari en áður til að
leitast við að bæla niður
yfirráðahneigðina og eiga i þess stað
samstarf við konurnar.
Merkir þetta allt þá, að við séum að
nálgast „samkynið” (unisex)?
— Nei. Þar er um að ræða mörg
raunverulegan og djúpstæðan mun i
tilfinningarlifi, hugsunarhætti og
hegðun karla og kvenna, hvort sem
menn telja, að þar komi til áhrif
meðfæddra eiginleika eða umhverfis.
Ég geri ráð fyrir, að flestum konum
finnist öðru hverju, að svolitill
skammtur af hinu gamla föðurlega
viðhorfi karlmannsins sé ósköp indæll,
hversu hæfar og sjáifum sér nógar,
sem þær kunna annars að vera. Konan
min hefur til dæmis alltaf gagnrýnt
föður sinn fyrir að leika hið gamla
yfirráðahlutverk I hjónabandinu. En
hún vill samt endilega, að ég sjái um
allt, sem kemur við efnahag og öryggi
hjónabandsins, svo sem tryggingar,
afborganir af fasteignalánum og
annað slikt. Ég held þvi, að það muni
verða áfram um að ræða sérstök kari-
og kvenhlutverk i hjónabandinu. En
karlmannshugsjónin er að breytast.
Aður fyrr var þörf fyrir hinn þögla og
styrka karlmann, sem stóð
ósveigjanlegur gegn ásókn stormsins.
En I þéttbýlisþjóðfélagi okkar tima
þörfnumst við karlmanna, sem eru
sveigjanlegir og samvinnuþýðir.
Það er ekki eingöngu vegna
hagsmuna þjóðfélagsins, að karlmenn
eru að breytast. Likt og nútimakonur
krefjast hinir ungu nútimamenn réttar
til að lifa auðugra tilfinningalifi. Þeir
vilja geta notið þeirrar hlýju og
ástúðar, sem blómgast i
nánum. litandi tengslum vio nvaka,
börn eða aðra.
Við þörfnumst eins konar
„karlréttindahreyfingar”. Ég á ekki
við hreyfingu, sem beinist gegn
konum. Ég a við hreyfingu sem mundi
hjálpa okkur til að skýra hugmyndina
um nýja „karlmennsku” og fram-
kvæma hana. Kannske geta konurnar
hjálpað okkur i þessu efni, svo að
hefjast mundi að lokum sameiginleg
„mannréttindahreyfing”, sem tryggði
okkur rikulegra frelsi til handa
tilfinningum okkar, frelsi hjartans.
Þvi fer fjarri, að það þurfi að vera
merki um kynviliu, að karlmenn sýni
hvor öðrum bliðu.