Úrval - 01.09.1972, Qupperneq 91

LÆKNINGAMIÐILLINN EDGAR CAYCE
89
þau fyrirmæli og fullvissaöi hann um
aö honum myndi batna. Breytti þá
llkami Cayce um lit á brjósti og hálsi,
varB fyrst bleikur en roðnaði síðan
allmikið. Um þaö bil 20 minútum siöar
ræskti Cayce sig I dásvefninum og
kvað batann vera á næsta leiti. Bað
hann Layne aö mæia svo fyrir aö
blóðrásin færöist aftur I eðlilegt horf I
hálsihans. Gerði Layne sem hann bað
og skömmu slðar vaknaði Cayce úr
dásvefninum. Gat hann nú talað
eðlilega eftir eins árs málleysi.
Honum hrakaði nokkrum sinnum eftir
þetta en I hvert skipti endurtók Layne
það við hann i dásvefni, er frá var
greint, og batnaði honum við það
jafnóðum. Fór svo aö lokum að hann
náði fullum bata.
Hvað Cayce snerti hefði saga hans
varðandi markverð fyrirbæri i
dásvefni eins vel getaö endað hér,
hefði ekki það komið til, að Layne dró
vissar ályktanir af þvi sem gerzt hafði.
Hann var vel kunnugur öllu þvi, er að
dáleiðslu laut og haföi m.a. kynnt sér
tilraunir Puysegur, arftaka Mesmers,
i Frakklandi. Hann dró þá ályktun af
fundunum meö Cayce, að þar sem
hann gat svo sem gegnumlýst og
þrautkannaö sinn eigin llkama i
dásvefni, hlyti hann einnig að geta
gert hið sama við likami annarra
manna.
Gerðu þeir tilraun með þetta, og i
það skiptið var Layne sjálfur
sjúklingurinn, en hann hafði um
nokkurt skeiö þjáðst af magaveiki.
Tilraunin tókst mjög vel. Cayce út-
skýrði I dásvefni ásigkomulag
meltingarfæranna og benti á leiðir til
lækningar. Varð Layne mjög ánægöur
með tilraunina, enda bar Cayce ná-
kvæmlega saman við það, sem Layne
vissi sjálfur um sjúkdóm sinn frá
læknum, en þar að auki kom það
honum mjög á óvart að fá einnig
leiðbeiningar frá Cayce um hvernig
bregöast skyldi viö sjúkdómnum. Fór
hann eftir ráöleggingum þessum, og
eftir u.þ.b. 3 vikur hafði heilsa hans
lagazt verulega.
Efagjarn og óttasleginn.
Cayce var sjálfur mjög efagjarn um
það, sem gerzt hafði, en Layne hafði
ákafa löngun til að kanna það nánar,
hvort unnt myndi vera að hjálpa öðru
fólki er væri I nauðum statt með
þessari aðferð.
Allt frá barnæsku haföi Cayce
borið I brjósti löngun til aö geta létt
þjáningar annarra á svipaðan hátt og
hann hafði svo ótal sinnum lesiö um i
Bibllunni. Slðar hafði hann ætlað sér
aö verða prédikari, en örlögin gripu
þar I taumana, eins og frá hefur verið
greint. En nú bauðst honum tækifæri
til að hjálpa þjáðum meðbræðrum
sinum, en samt var hann hræddur við
að taka sllkt aö sér. Hann óttaðist þá
tilhugsun, að ef til vill myndi hann
segja eitthvað I dásvefni, er yröi
sjúklingnum til ills eða jafnvel yili
dauða hans. En Layne fullvissaði
hann um, að sá ótti væri ástæðulaus,
þvl að hann var það vel aö sér I
læknisfræði að hann treysti sér til að
meta það hverju sinni, hvort hætta
væri á ferðum eða ekki.
Aö endingu féllst Cayce á að reyna
að hjálpa þvl fólki sem til hans leitaði,
en þó meö þvi skilyrði að þaö tæki
viðleitni hans ekki of bókstaflega
heldur einungis sem tilraun, og
greiðslu kvaðst hann alls ekki þiggja
fyrir slRct.
Hófst nú samstarf þeirra I þessum
tilgangi fyrir alvöru, og hraöritaöi
Layne allt jafnóðum, sem Cayce sagði
dásvefninum. Varðhonumog öðrum