Úrval - 01.09.1972, Síða 112

110
ÚRVAL
hverfisins, þá verður alvarlegur
eldsvoði i hinum enda þess. Timinn er
þýðingarmesti þáttur slökkvistarfsins.
Ein eða tvær minútur geta skilið á
milli llfs og dauða. 292 menn dóu i
eldsvoðum i New Yorkborg i fyrra.
Það er öruggt, að sumu þessu fólki
hefði tekizt að bjarga, ef slökkvi-
liðsmenn hefðu ekki farið að sinna
gabbútkalli, aðeins nokkrum minútum
áður en eldur brauzt út annars staðar,
sem varð svo fólki að bana.
Daginn eftir dauða Mike var allt
fullt af blaðamönnum og fréttamynda-
tökumönnum sjónvarpsstöðvaislökkvi-
liðsstöðinni. i Þeir ákváðu að taka
kvikmynd af viðtali við Charlie Mc-
Carty, stærsta manninum og mesta
hörkutólinu i stigasveit númer 31.
Charlie hafði setið við sjúkhabörur
Mike Carr i sjúkrabifreiðinni, sem ók
honum til sjúkrahússins, og hafði
stjórnað lifgunartækinu á leiðinni. Og
hann varð kyrr hjá Mike, meðan
læknarnir voru að reyna að bjarga lifi
hans.
„Hann var finn strákur,” svaraði
Charlie einum fréttamanninum. „Það
er skömm að þvi, að þetta skyldi
gerast . . . .og . . .og . . . .” Hann
sneri sér undan, og axlir hans hristust
af ekka. Þegar hann sneri sér við,
runnu tárin niður kinnar honum og
hann sagði „Þið afsakið . . . .en ég get
þettabara ekki.” Og mesta hörkutólið
á slökkviliðsstöðinni gekk burt.
„Gleymi vist aldrei
kakkalökkunum. ’ ’
Ég ólst upp i Austurbænum á Man-
hattaneyju i lélegum leiguhjalli
svipuðum þeim, sem ég er nú alltaf að
reyna að slökkva elda i. Ég býst við,
að ég muni aldrei losna undan
áhrifunum af leiguhjöllunum . . . .og
kakalökkunum. Nöfnin og staðirnir
eru breytilegir, en aðstæðurnar eru
algildar, þegar fólk er peningalaust.
Frú Hanratty, sem bjó á sömu hæö og
við, þegar ég var ungur, er nú horfin,
en frú Sanchez er bara komin i hennar
stað. I stað kosningaauglýsinga-
blaðsins með áletruninni ,,0’Dwyer
fyrir borgarstjóra”, sem fest hafði
verið upp i anddyrinu, getur nú að lita
annað blað, sem á stendur „Kjósið
Föður Gigante á þjóðþingið”. En
lyktin af rusli og þvagi hefur ekki
breytzt, þó að ælan i stiganum sé nú
blönduð heroini i stað lélegs whiskys
frá kránum I þriðju breiðgötu.
Kakalakkar eru hluti af fortið minni,
og nú eru þeir einn'P Wuti af starfi
minu. Þeir eru un^. jr eöa ofan á
mér, þegar ég skrið eftir löngum
göngum i brennandi húsum, sem full
eru af reyk. Þeir skjótast i allar áttir,
þegar ég lyfti dýnu, sem logar I, alveg
eins og þeir skutust á milli tindátanna
á vigvellinum á gólfinu i dagstofunni
heima forðum daga. Það eru fyrst og
fremst þeir, sem eru mér tákn
fátæktarinnar. Þeir eru einn þáttur
æsku minnar, sem ég neyddist til þess
að sætta mig við sem eina af
staðreyndum lifsins, hinir ljótu,
brúnu, kviku félagar fátæklinganna.
Móðir min hreinsaði og sprautaði, en
það hafði ekki mikið að segja. Hún
hvislaði þvi eitt sinn að mér, að
kakalakkarnir hafi verið settir inn i
veggina eitt sinn fyrir mörgum árum,
vegna þess að þeir, sem byggðu húsið,
voru á móti Irunum og Itölunum, sem
neyddust til þess að búa þarna. Mér
lærðist að það var hægt að berjast við
þessar litlu skepnur, en ekki að sigra
þær. Þær löguðu sig sifellt eftir
aðstæðunum, og það gerði ég lika.
Ég var orðinn 21 árs, þegar ég fyllti
út umsóknareyðublað fyrir starf i