Úrval - 01.09.1972, Síða 122

120
Og við gefum Welch sveitarstjóra
merki um, að við höfum ekki fundið
neitt, sem bendi til eldsvoða né hver
hafi átt við brunaboðann. Hann sendir
skilaboð um það i talstööinni til slökk-
viliðsstöðvarinnar, að það sé um
gabbútkall að ræða.
Þegar ég er kominn heim á stöð
aftur, næ ég mér i isbakka úr
isskápnum. Brotin i heinu skyrtunni
minni eru nú farin veg allrar veraldar,
og það eru stórir svitablettir i
holhöndinni. Ég set isinn i bolla og
helli gosdrykk yfir hann. Það myndast
ótal loftbólur og froðan stigur upp á
barma. Svokveða brunabjöllurnar við
að nýju, meðan ég er að biða eftir þvi
að froðan eyðist. Enn verð ég að skilja
gosdrykkinn eftir. Brunaboöi nr.
2555 .... I þriðja skipti i dag. Kelsey
æpir af öllum lifs og sálar kröftum:
„Westchestergata og Refsstræti.
Aftur! Westchestergata og Refs-
stræti. Bronxhverfið er að brenna!
Af stað meö sveitir nr. 82 og 712. Ég
þori að veöja, að tikarsynirnir hafa
kveikt i aftur. Af stað með ykkur.”
Þegar viö ökum upp eftir Tif-
fanystræti, getum við enn á ný séð
reykinn stiga upp i loftið uppi yfir
Hoegötu i norðri. Og þegar við litum
til suðausturs, getum við enn séð aðra
reykjarsúlu stiga hratt upp frá Refs-
stræti.
Benny segir við mig. um leið og hann
togar stigvélin ur i of: „Kelsy
hefur á réttu að standa. Bronxhverfið
er að brenna, og það ömurlega er, að
enginnlerir sér grein fyrir þvi. Það er
fáránlegt, að þaö skuli vera svona
mikiö um eldsvoða a slikum sumar-
degi. En það mun ekki standa neitt um
þá i blöðunum á morgun. Og við
munum ekki sjá neitt um það i sjón-
varpinu i kvöld. Það er nú það
ömurlega við þetta allt saman.
ORVAL
Enginn veit, að slikt og þvllikt er alltaf
að gerast.”
Mannfjöldinn á götunni vikur úr
vegi, svo að við komumst áfram.
Eldstungur teygja sig út um gluggana
á annarri, þriðju og fjórðu hæð. Og við
getum fundið ofsahitann, sem leggur
frá húsinu, þegar við stönzum beint
fyrir framan það. Litill hópur táninga
hefur hópazt saman á gangstéttinni
beint á móti og hrópar syngjandi
röddum: „Brenndu til ösku! Brenndu
til ösku!”
„Sprautið þið vel á það frá götunni
fyrst,” segir Welch sveitarstjóri. Og
ég beini slönguendanum að glugga á
annarri hæð. Vatnsbunan skellur inn i
logandi herbergiö, rúmir 1000 lltrar á
minútu, og eldurinn dofnar fljótlega.
Við förum inn i anddyriö og yfir
ruslhauginn þar, sem er rennblautur.
Við förum upp fimm stigaþrep, og
þegar við nálgumst stigapallinn á
annarri hæð, sjáum við eldinn, sem
leikur þar um allt. Welch sveitarstjóri
segir, að okkur sé óhætt að fara inn á
hæðina, en að við skulum fara okkur
hægt. Ég beini slönguendanum að
loftinu og sveifla handleggnum i hringi
og gef þannig Benny og Vinny merki
um að koma með fleiri slöngu-
vafninga. Skyndilega dettur stórt
múrhúðunarstykki úr loftinu, og
hjálmurinn kastast af höfði mér. Ég
finn ákafan sársauka þvert yfir
hálsinn að aftan. Ég hrópa upp yfir
mig, og Welch sveitarstjóri flýtir sér
aðgripa slönguendann. Benny Carroli
kemur til min. „Hvað er að?” spyrja
þeir báöir.
„Ég brenndist á hálsinum.”
„Farðu út,” segir Welch sveitar-
stjóri við mig.
Reykurinn er nú að lækka og þéttast
við gólfiö og streymir að súrefninu við
dyrnar. Ég fer að hósta og beygi mig