Úrval - 01.09.1972, Qupperneq 152

150
nokkurn tlma orðið þess vör, að hann
hafi misst móðinn ?”
„JU,” svaraði stúlkan, sem hafði
þekkt mig i tvö ár. ,,Ég hef séð hann,
þegar hann hefur sannarlega verið
ósköp niðurdreginn." *
„Jæja, nú er þetta loks farið að
ganga hjá okkur. Og hvar olli þessum
þunglyndisköstum hans?”
„O, ýmislegt, til dæmis of mikið
vinnuálag, úrhellisrigning á laugar-
degi eða endirinn á ástarævintýri, sko,
ýmislegt svona yfirnáttúrulega
furðulegt, sem er einkennandi fyrir
blint fólk.”
Loks spurði blaðakonan, hvort ég
ætti vinkonu. Og ég sagði, að við Kit
hefðum verið saman siðan i september.
Hún bauð okkur tafarlaust út i
dýrlegan kvöldverð og byrjaði að
demba yfir okkur spurningunum, um
leið og við vorum setzt að boröum.
„Skammastu þin nokkurn tima fyrir
að láta sjá þig með Hal?” spurði hún
Kit.
„Hvernig ætti ég að geta skammazt
min fyrir Hal?” svaraði Kit. „Það eitt
að þekkja hann hefur verið
mikilvægasta reynslan, sem ég hef
orðið fyrir á ævinni. Hann hefur orðið
bæði mér og mörgum öðrum sann-
kallaður innblástur. Hann hefur
meira hugrekki en við öll hin
samanlögð. Ég hef séð hann reka
höfuðuð af feikna afli utan i markstöng
i knattspyrnuleik og taka siðan á rás á
fleygiferð eftir vellinum tveim
mlnútum siðar. ”
Orð Kit vöktu innilega ánægju hjá
mér. Við Kit höfðum verið mikið
saman siðustu tvo mánuðina, en samt
hafði ég ekki vitað fyrr en kvöld þetta,
að ég væri henni svona mikils virði.
„Hal býr yfir mannlegri hlýju i
slikum mæli, að það gerir mig undr-
andi, bætti Kit við. ,,Það er alveg
.ÚRVAL
sama, hversu mikið hann hefur að
gera. Hann hefur samt alltaf tima til
þess að hlusta á fólk, sem hefur þörf
fyrir góð ráð. Það er ekkert að þessu
fólki, sem leitar ráða hjá honum, en
þvi finnst lifið samt dapurlegt og
auðvirðilegt. Það kemur til þess að
leita hjálpar hjá manneskju, sem
finnst lifið vera spennandi ævintýri.
Að ég skammist min fyrir Hal?
Aldrei. Barátta hans fyrir þvi, aö
komið sé fram við hann sem eðlilega
mannlega veru fyllir mig aðdáun og
ástúð. Ég vona bara, að hann muni
aldrei skammast sin fyrir aö láta sjá
sig með mér.”.
Ég lá vakandi langt fram á nótt. Og
hjaría mitt söng ástarsöng til
konunnar, sem ég hafði ákveðið að
gera að eiginkonu minni.
Upp frá þessu vorum við Kit næstum
óaðskiljanleg. Hún varð mér stoð og
stytta á þriðja námsárinu og siðan á
lokaárinu i lagadeildinni. Ég var þá
farinn að leita að starfi. Og sú reynsla
reyndist mér bitur. Ég fór frá einni
lögíræðiskrifstofunni til annarrar bæði
i Boston og New York. En umsóknum
minum um starf var synjað hverri af
annarri. Ymsir töluðu enga tæpitungu
við mig. Þeir trúðu þvi blátt áfram
ekki, að blindur maður gæti starfað
sem lögfræðingur með góðum árangri.
Beiskja er bjánaleg og gagnslaus
kennd. Ég hafði eytt þrem erfiðum
árum i að fá góða lögíræðilega
menntun. Mer fannst, að ég ætti að
minnsta kosti rétt á að fá að sýna,
hvað ég gæti gert.
„Hvernig gætuð þér hugsanlega
rannsakaö mál, leitað i ótal ritum og
plöggum?" var ég alltaf spurður fyrr
eða siðar.
,.Það er mjög einfalt." svaraði ég
jafnan. ,,Ég fengi ritara til þess að