Goðasteinn - 01.06.1977, Page 27

Og svona var haldið áfram. Vegurinn var góður, snjólaus upp á
Sandskeið, svo tóku við fannir í Öldunum, en með mokaðri braut.
í Svínahrauni var snjór í öllum slökkum, en autt á hraunhryggjum,
og heldur fór snjór vaxandi eftir því sem ofar dró, en góð braut
alla leið austur. Nú, scm við komum á hæðina austan við Smiðju-
laut, sjáum við hvar snjóbíllinn kemur móti okkur skammt austar.
Geir segir mér að stansa, nú gangi þeir móti bílnum. Eg skuli bara
finna mér stað til að geta snúið við. Þeir hröðuðu sér út og löbbuðu
af stað. Ég fór líka út að sjá, hvar ég gæti snúið v.ið, og fann stað
rétt hjá, þar sem ég bat bakkað út úr brautinni. Þá fór ég að líta
í kringum mig. Samfelldur snjór var yfir öllu, kafþykkt lofc og ein
eyðihvíta í allar áttir. Farþegarnir fóru sér rólega, löbbuðu eftir
brautinni í nokkurra metra fjarlægð. Þá allt í einu, eins og skotið
af byssu, skellur á ofsarok af norðaustri og um leið er kominn
ofan- og neðanbylur. Nú, svo skipti þetta engum togum, þeir koma
í hendingskasti og inn í bíiinn, hrista af sér snjóinn og telja sig
heppna að komast í skjól. Eftir drykklanga stund kom snjóbíllinn
móts við okkur. Bílstjórinn kom út til okkar, hafði þekkt húsbónd-
ann. Geir sagði honum að taka upp snjóplóginn og aka sem hrað-
ast út á Hól, við kæmum fast á eftir, en svo drykkjum við allir
saman kaffi á Hólnum. Síðan var haldið af stað, en hægt þótti
okkur þeir aka, enda skyggnið slæmt. Loks náðum við þá á Hólinn.
Ég ók upp að húsdyrum, og við fiýttum okkur inn. L.itlu síðar komu
þeir úr snjóbílnum. Það fyrsta sem þeir sögðu, var þetta: ,,Það er
hver sæll og heppinn, sem kemst í húsaskjól núna, þetta er ófært
veður.“ Þá sagði Geir: ,,Það var nú ekki meiningin að nátta sig
hér, enda þarf ég nauðsynlega að mæta á fundi í kvöld kl., það sem
hann tiltók, og ég ætlaðist til að þið færuð á undan okkur niður að
Lækjarbotnum“. Þá fóru þeir að tala um að ólag væri á bílnum hjá
þeim, og þeir treystu honum ekki til að ganga í svona vitlausu
veðr.i. Þá snéri Geir sér að mér og segir: „Kannske treystið þér
yður ekki heldur til að aka í bæinn“. Auðvitað sagðist ég aka eftir
hans ósk, eins og mér hafi verið falið meðan hægt væri, og trú-
legra þætti mér að við ættum að geta komist í bæinn, það yrði
verst hérna á Völlunum og niður í mitt Svínahraun, úr því færi
það óðum batnandi miðað við vindátt og minnkandi snjó niður
Goðasteinn
25