Goðasteinn - 01.06.1977, Blaðsíða 29

kunnugastan veginum hérna, en mundi ekkert eftir þessari beygju“.
Ég gat fyrr um færðina, sem mátti teljast góð miðað við árstíma
og fyrir mig fór hún batnandi eftir því sem fjær dró Kolviðarhól.
Þó nú fennti að sjálfsögðu í allar brautir, því ekki dró úr illviðrinu.
En svo þegar kom í Öldurnar, var nýtt í efni, þar voru gamlar
fannir, sumar allþykkar. I þær höfðu verið mokaðar traðir, scm nú
voru hálffullar af nýjum snjó. En það var bót í máli að ég átti undan
brekkunum að sækja, ég ók bara á fullri ferð inn í þessar traðir,
snjógusurnar gengu bæði inn í og yfir bílinn. Otaf gat hann ekki far-
ið, það gjörðu traðirnar, og þetta hafðist. Vestur var skaflinn í
neðstu öldunni næst Sandskeiði, var dýpstur, en er hann var að
baki, komum við í örlítið skjól undan hæð.inni. Framundan blasti
við snjólaus vegur. Þá bað Þá bað Geir mig að stansa snöggvast
og sagði: „Manni veitir sannarlega ekki af að slappa aðeins af,
þetta hefur verið mikil taugaspenna“- „Læt ég það nú vera“, svar-
aði ég, „þetta hefur gengið alveg stanslaust, en náttúrlega erum við
og bíllinn illa verkaðir“. Nú gerðist vegamálastjóri ræðinn og
mælti: „Það má nú segja að þetta var laglega af sér vikið, og þarna
kom það fram, sem ég raunar vissi áður, að þið, þessir langferða-
bílstjórar, sem akið lengi á sömu leiðum, verðið svo nauðakunnugir
veginum og öllum aðstæðum, að þið getið næstum ekið blindandi,
eða allavega við þær aðstæður, sem öllum fjöldanum þýddi ekki
að leggja slíkt upp, og sé ég núna, að það var engin von að þeir á
snjóbílnum trystu sér í þetta áðan, enda býst ég ekki við að þeir
hefðu komist þetta, síst svona greiðlega.“
Nú fór veður heldur batnandi, dró úr snjókomu og stormi, og
næstum snjólaus vegur heim, svo ég gat ekið greitt í bæinn allt að
Túngötu 20. Geir var hinn ánægðasti, kvaðst hafa nógan tíma til að
mæta á fundinum, sem áður var m.innst á. Svo þakkaði hann mér
góða bílstjórn og samveru, rétti mér 10 kr., sagði það vera fyrir
góða frammistöðu, en ekkert minntist hann á veðurspádóma hvorki
bílstjóra eða lærðra veðurfræðinga. Ekki vildi ég heldur hafa orð
á slíku, enda óþarft, því að báðum var jafnljóst, hvernig spár þeirra
aðila höfðu ræst þann daginn.
Þar með lýkur þessari ferðasögu.
Goðasteum
27