Goðasteinn - 01.06.1977, Síða 101

en kindina fundum við enga. Snjór var nokkuð mikill og .illa gerður,
hagar óvíða, helst í háum gilbökkum þar sem grasmikið var, svo
scm í mýrunum. Hagasnapir voru einnig á stöku stað í háfjöllum.
Logn var allan daginn, loft hálfskýjað fram undir kvöld en fór
þá að þykkna upp, og var mjög lágskýjað, þegar nóttin lagðist yfir.
Skildi illa loft frá láði en þó ekki þoka á jörð. Þetta loftsútlit
nefndist undirdráttarveður.
Margar ferðirnar áttum við frændurnir um þessar slóðir áður
og siðar, ýmist saman eða hvor í sínu lagi. Ferðum höguðum við
þannig, ef við vorum nógu langt á undan birtunni, að við hvíldum
okku.r í Eintúnahálsi. Þar biðum við þess að vera í sauðijósu við
Geldingadalabrýr, þar sem við skiptum okkur, fór annar upp
Stjórnarbotna en hinn um austanhallt Geirlandshraun og hittumst
síðan á norðurbrún þess. Þaðan héldum við niður á láglendið norð-
an hraunsins, gengum mýrarnar frá Kálfártanga og einnig um vest-
anvert Lauffell, Morsabrýr og Kofatanga.
Dagur var að kveldi kominn, nóttin að ná völdum og þreyta farin
að tefja fyrir. Við áttum þá rúmlega klukkustundarferð að Eintúna-
hálsi miðað við lestagang að sumarlagi en nú var orðið dimmt og
göngufæri slæmt. Ferðin þangað hefur því líklega tekið um tvo
tíma. Við stoppuðum nokkuð lengi í Hálsinum, enda þreyttir, hituð-
u.m kaffi, tóku okkur bita og fórum svo í hvíiupoka, sem við áttum
geymda þarna. Lágum við í þeim góðan tíma og spjölluðum saman.
Eftir ágæta hvíld var haldið frá Hálsinum. Var veður þá enn mjög
stillt og óhætt að taka lífinu með ró. Tveggja tíma gangur var til
bæja. Norðan við Innstahraun skiptust leiðis okkar, Eiríkur tók
skemmstu leið að Mörk, en ég fór vestur yfir Stjórn og n.iður Klaust-
urheiði- Við Sverrismýri bar það þá fyrir mig, sem er kveikjan að
þessari frásögn. Á leið minni meðfram mýrinni sýndist mér maður
ganga á undan mér, á að giska 20-25 m. Fyrst flaug mér í hug að
þetta væri nafni minn, ég hefði villst og væri kominn í slóð hans.
Ég athugaði í flýti afstöðu mína og fann að ég var á réttri leið.
Jafnframt svipaðist ég um eftir förum mannsins, sem hefðu átt að
sjást greinilega, því laus skóvarpssnjór var ofan á harðri skel, sem
brast undan fæti öðru hvoru. Engin för sáust eftir þennan dularfulla
mann. Ég sannfærðist fljótt um að þetta var ekki venjulegur maður.
Goðasteinn
99