Úrval - 01.05.1979, Síða 95

DANS HÖRMUNGA — DANS VONA
93
til að spyrja hvort væri dáið, mamma
eða pabbi. Það var auðveldara að taka
þegjandi við umhyggju Vartanjans.
Andlit hans var fullt af sorg, röddin
full af meðaumkum.
Fréttin barst um hópinn eins og
raflost. Túlkur Huroks tróðst til okkar
og bauðst til að ná í Leníngrað í síma.
En Vartanjan mátti ekki heyra
á símtöl minnst. Ég fór frá San
Fransisco strax næsta morgun í fylgd
með sovéskum sendiráðsmanni.
Þegar ég kom heim var ekkert að
foreldrum mínum, nema hvað þau
urðu fyrir áfalli yfir heimsendingu
minni.
HVAÐ HAFÐI ÉG gert? Hvers
óvinur var ég? Allar spurningar um
ástæðuna fyrir heimsendingunni
fengu sama svarið: ,,Þú veist best
sjálfur hvað þú varst búinn að flækja
þig í þarna í Ameríku.” Tilraunir
mínar til að fá oki óskýrðrar syndar af
mér lyft fóru eins og pappírsbátur á
fjallalæk.
En orðrómurinn flaug milli félag-
anna í Malí leikhúsinu: „Panov vann
með síonistunum.” ,,Panov var að
selja sovéskar vömr á svarta markað-
inum í Bandaríkjunum!” í sumum
sögunum var tilgreint hve mörg úr
ég átti að hafa selt á svörtum (en
engin skýring fylgdi á því hvers vegna
ameríkarnar hefðu átt að taka sovésku
tímasprengjurnar okkar fram yfir sína
glæsilegu tímamæla.)
Með því að glæpir mínir voru
þannig óskilgreindir og engar opin-
berar umræður fóru fram, þar sem
sannleikurinn hefði getað komið í
ljós, varð ég að alls herjar syndasel.
Hvers konar kvittur loddi við mig eins
og birkilauf í gufubaði og félagar
mínir í leikhúsinu fóru að forðast
mig; ég var ekki hafður með á
sýningarferðum.
Enginn trúði þessum ásökunum
staðfastlegar en Líja, konan min.
Hún var ritari í Ungkommúnista-
flokknum og það var guðlast í hennar
huga að hugsa sér að stofnun hennar
Ranovhjónin í íbúð sinni í
Leníngrað.