Ársrit Torfhildar - 01.04.1991, Blaðsíða 35

Ársrit Torfhildar
Kristján B. Jónasson
HIRÐIRINN
Lúkidor hafði leikið á hjarðpípu sína lengi dags. Hann var í
örgu skapi og blés undarleg lög sem hundar hans tveir höfðu ekki
heyrt áður en þeir voru af erlendu kyni, tamdir eftir leiðbeiningum úr
bók Glougshires og afbragð annarra hunda. I göngum átti Lúkídor
jafnan náðuga daga sem efsti maður í Stóradal. Meðan hann
skoppaði kátur með mal sinn milli gnípa, smöluðu hundarnir fénu í
veg fyrir gangnamennina niður frá, svo hljótt og svo hægt að álíta
mætti að þeir væru skuggar en ekki skepnur af holdi og blóði. Þá
gerði oft gott veður og Lúkidor nam staðar á háum tindi, skammt
neðan við slitrótta skýjahuluna og leit yfir safnið. A móti honum
bárust hrópin frá gangnamönnunum, hnegg frá löðursveittum
hestum, gelt og samfelldur beljandi frá hvítu safninu sem rann niður
dalinn.
Nú var hins vegar sem hundarnir hefðu týnt áttum. Þeir lágu
fram á lappir sér og skeyttu ekki um tvístraða hjörðina en hlustuðu á
leik Lúkidors með undrun og angist í svipnum því aldrei fyrr hafði
spilamaðurinn laðað slíka tóna úr pípunni. Hann lukti aftur
augunum og hvarf frá þeim inn í eigin huga sem kraumaði af rasandi
æði, og sá því ekki bládimma þokuna þjóta fram úr skörðunum og
reka með hraði niður dalinn. Tryggur og Snati vældu að vísu
aumlega eins og stigið hefði verið á skottin á þeim en Lúkidor
yfirgnæfði þá gjörsamlega. Hann lék nú trylltan söng út í heiðaloftið
og var augljóslega genginn af göflunum. Það síðasta sem sást til hans
var að hann fleygði sér til jarðar, engdist þar og ók sér innan um hrís
og lyng í blóðrisa hlykkjum, blásandi án afláts sín framandlegu lög.
Síðan gleypti þokan þá félaga með öllu. Utan úr drunganum mátti
heyra pípið í flautunni, hvellt hljóð sem súldarhryðjurnar báru með
sér niður hlíðarnar. Hross á beit við hljómfagra ána litu upp og
skimuðu í áttina til hans, ókyrr að sjá og fáeinar kindur komu
stökkvandi út úr þykkninu á flótta undan skrækjunum og hurfu niður
dalinn. Stundum gólu hundarnir en þau hljóð stilltust smám saman
og urðu að lágværu ýlfri sem loks sundraðist og dó. Vinir Lúkidors
gerðu að þeim leit en fundu hvorki hann né hundana. Eftir að þeir
höfðu snúið aftur til byggða, daprir í bragði, hringdi foringi þeirra í
33