Ársrit Torfhildar - 01.04.1991, Qupperneq 62

Ársrit Torfhildar
ekki að ræða nema tvífarinn leiki að minnsta kosti einhverju sinni
sjálfstætt hlutverk, óháð fyrirmyndinni."9 Janey og Augusta eru ekki
lengur eitt, aðskilnaðurinn er algjör og endanlegur. Augusta er
samvaxin skóginum; móðurlíkamanum. Hún lifir í tjörninni,
legvatninu, í symbíósu við móður náttúru sem Janey öfundar hana af,
og þráir að vera eins, umvafin öryggi móðurkviðarins, en þorir ekki
að taka lokaskrefið. Hún þorir ekki að verða kona og er því skilin
eftir á þroskaskeiði bams, verður barn í konulíkama. Að verða kona
felur í sér dauða stúlkubamsins og vegna óttans staðnar Janey í
þroska og er þar af leiðandi geðveik, með tvískipta sjálfsvitund, getur
vart lifað án Augustu nema undir rúmábreiðunni. "The world is
cold; I hide beneath the covers of my bed; I will not read, or dream"
(227). Hún er í senn lifandi og dauð; úrkast.
MYNDMÁL OG FRÁSAGNARHÁTTUR
Augnmyndmálið gegnir lykilhlutverki í sögunni. Samband
systranna einkennist af einingu, orð eru þeim óþörf þar sem
samskipti þeirra fara fram með snertingum og augnaráði.
Augnaráðið er aðal samskiptatækið og getur verið banvænt, kannski
kemur þarna inn ákveðin hjátrú á "hið illa auga" en Janey tengir
augnaráð Mr. Emrick beint við eitthvað hættulegt, jafnvel dauða.
Það er hið fallíska augnaráð karlveldisins sem þaggar niður og bælir
hið kvenlega.
Öll frásögnin einkennist af þögn, ekki er talað um glæpinn, hann
er skynjaður í gegnum augun. Janey og Augusta horfast í augu og
Janey "sér" með augum systurinnar. Móðirin er ekki þátttakandi í
þessari symbíósu systralagsins heldur stendur hún nafnlaus fyrir utan
hana. Fjarvera móðurinnar er algengt minni í sögum kvenna.10
Móðirin er handgengin karlveldinu, lifir sátt við kúgun þess og
hjálpar því að bæla niður "óstýrilátar" dætur. í Sister á móðirin þó í
nokkurri togstreitu milli þess að styðja karlveldið og að stjómast af
væntumþykju á dætrunum. "Mr. Emrick came back, alone, it was full
dark. Mama cried. She called to Augusta over and over, she walked
to the edge of our clearing, her voice rang out lika a soaring night
bird. She returned to me, to lift the warm cloth from my forehead, dip
it once again in cool well water"(216). Móðirin getur lítið aðhafst, er
eins og milli steins og sleggju, skynjar vanmátt sinn sem kemur vel
fram í myndmálinu, rödd hennar hljómar eins og fuglstíst í skóginum.
60