Ársrit Torfhildar - 01.04.1991, Page 73

Úlfhildur Dagsdóttir
Ársrit Torfhildar
á kvöldin koma litlu drekarnir heim og sofna í
naflanum á mér hringa sig saman allir og loka
augunum og eru svo lengi að komast upp aftur úr
djúpri hrukkóttri holunni flæktir í sporðum og
hreistri byltast og deymdi alla vel drekka úr
brunninum hrista sig og skríða sumir aðrir hafa
vængi og fljúga breiða úr krumpuðum vængjum
þarf að slétta drukku allir nóg burt út í hinn stóra
heim hárið augu tennur geirvörtur neglur
fæðingablettir og ör koma á kvöldin til hvílu í sinni
hrukkóttu holu alltaf jafn þröng og hlý alltaf jafn
flæktir á morgnana þarf að strjúka slétta drekka
dreymdi alla vel
2
í bylgjum eins og langur vefur sem hlykkjast
gegnum hafið og liggur yfir maga minn niður
naflann og kemur ekki út fyrr en eftir langan tíma
sem kringlóttur hlykkjast umhverfis naflann
kringum eyrun en kviðurinn á mér er ekki
hveitibingur heldur er nafn mitt eins og úthellt olía
og þessvegna elska meyjarnar mig í gegnum
örþunna hvíta himnu sem verður græn í réttu ljósi
og ég lími á mig næfurþunna græna himnu sem
bungar niður í naflann og milli rasskinnanna og
veltir mér á magann því naflinn gerir mig feimna og
og uggarnir og sporðurinn rífa sig út og ég fer
kollhnís niður og með glóandi augum er allt með
slaufur og hendurnar sem leysa þær fléttast sjálfar í
stórar þykkar slaufur eins og varir í öllum litum sem
sökkva og þrýsta mér með setjast á naflann minn og
renna milli rasskinnanna niður á stóra
hringleikahúsið og fólkið æpir meðan það heldur
um augun á sér
71