Bergmál - 01.09.1951, Side 6

Bergmál -------------------
í ungmeyjarherberginu, sem
áður er nefnt, stóð breitt og
þægilegt rúm, og voru ábreiður
allar úr dýrasta silki, með inn-
ofnum rósum og myndum. í
þessu rúmi lá ung blómarós og
svaf vært. Hún hafði kastað
silkiábreiðunni af sér, og kuðl-
að hana saman með fótunum
aftur við gaflinn, og lagt netta
fæturna með rúbínrauðum tá-
nöglum ofan á. Á gólfteppinu
við hliðina á rúminu lá nátt-
fatnaður senoritu Manuelu —
lítið og þunnt hýjalín, sem fékk
mann til að minnast fyrsta
morgunroða árdegissólarinnar í
frumskógum Brazilíu.
Manuela lá í kuðung eins og
lítill kettlingur, á vinstri hlið-
inni. Hár hennar var hrafn-
svart, svo að næstum sló á það
bláleitri siikju.. Lokuð augna-
lokin báru Hollywood-löng
augnahár, — sem voru ófölsuð.
Rjóðar varirnar voru hálfopnar
og sá því í skjallhvítar, fagrar
tennurnar. Það lék veikt bros
um varir hennar. Þessa ungu
senoritu drevmdi án efa um em-
hvern ungan, glæsilegan karl-
mann. Hún andvarpaði lítillega
— hinn þrýstni fagurlagaði
barmur hennar hófst reglu-
bundið með andardrættinum —
---------------- September
og önnur hönd hennar, sem lá
yfir knéð teygðist fram, fing-
urnir krepptust, eins og þeir
ætluðu að grípa utan um eitt-
hvað — hún andvarpaði aftur
— velti sér á bakið, rétti úr fót-
unum — opnaði augun — og
vaknaði.
Manuela di Portofino reis upp
við olnboga og leit á armbands-
úrið sitt ,sem lá á náttborðinu.
— Nú, klukkan er þá orðin
níu, muldraði hún í svefnrofun-
um. Caramba! (Hver fjandinn).
Og svo var eins og hún glað-
vaknaði skyndilega: — Nei —
aldrei að eilífu — ég giftist
aldrei þeim bölvuðum flóðhesti
— ekki þó þeir létu tíu bandóða
uxa draga mig að altarinu.
Það var drepið á dyrnar.
Moura, þjónustustúlka Manuelu,
sver negrakerling í rósóttum
baðmullarkjól, sem hún hafði
brett upp fyrir olnboga, kom
inn í herbergið með kaffibakka
í hendinni.
„Góðan daginn, senorita Man-
uela. Hafið þér sofið vel?“
spurði hún um leið og hún lét
bakkann frá sér, á náttborðið
við hliðina á ungmeyjunni.
„Nei — fjandalega — Moura.
Mig dreymdi Carlos Obidos, þú
veizt, þennan leiðinlega ekru-
4