Bergmál - 01.09.1951, Side 17

1951
líka ekki betur, en hann mundi
erfa allar eignirnar, og þær voru
alls ekki svo litlar, samanlagt.
Hverjum hefði getað dottið í
hug, að karlinn ætti annan ná-
kominn ættingja í Ameríku. Það
var að vísu dálaglegur skilding-
ur, sem kom í Péturs hlut, en
það var líka ekki svo lítil upp-
hæð, sem fór í súginn til frænd-
ans í Ameríku. Enginn mundi
dirfast að segja annað um Pétur,
en hann væri maður frændræk-
inn, en það voru takmörk fyrir
öllu, frændrækninni sem öðru.
Pétur tuggði vindilinn og óskaði
frænda sínum í Ameríku lengst
út í hafsauga. Hvers vegna
skyldi karlinn aldrei hafa minnzt
á þennan systurson sinn? Hann
hefir þó ekki sent honum gjafir
og dekrað við hann eins og ég.
Þeir voru svosem ekki vanir að
muna eftir skylduliði sínu hérna
á íslandi, þessir herrar í Ame-
ríku. Það voru enda ekki margir,
sem voru jafn gjafmildir og Pét-
ur, en það var ekki hægt að ætl-
ast til þess, að menn gæfu og
gæfu endurgjaldslaust. Stendur
kannske ekki í Hávamálum að
„glík skulu gjöld gjöfum.“ Pétur
var að vísu vel stæður, en hann
hafði sannarlega ekki efni á því,
að „gefa fyrir gýg.“ Og var það
----------------- Bergmál
kannske ekki „að gefa fyrir gýg“
að senda karlinum tóbak og alls
konar munaðarvöru, en fá svo
ekki nema helming arfsins að
honum látnum. Það voru nátt-
úrlega ekki neinar stórupphæð-
ir, sem hann hafði eytt í þetta
handa gamla manninum, en
svona með rentum og renturent-
um hefði það %annarlega ekki
verið of mikið að fá allan arf-
inn.
Peningarnir eru það eina, sem
gildir í lífinu. Hvað er lífið án
peninga? Peningarnir eru lífið
sjálft. Og nú hafði þessi frændi
hans í Ameríku, sem hann hafði
aldrei augum litið, svipt hann
helming arfsins, sem honum
einum bar með réttu.
Smellirnir í götunni verða
hærri. Hvöss augun stara út í
fjarskann, eins og þau séu að
horfa á einhvern ósýnilegan
óvin. Pétur er reiður. í dag er
allur heimurinn óvinur hans.
Frændinn, sem er dáinn, frænd-
inn, sem lifir og er í Ameríku,
gatan, sem hann gengur á, sólin,
sem skín í heiði, fólkið, sem
hann mætir, — allt og allir
virðast vera honum á einhv^rn
hátt andvígir.
Annar maður gengur eftir
götunni. Hann gengur hægt.
15