Bergmál - 01.09.1951, Qupperneq 60

Bergmál ---------------------------------------- September
þegar Marjorie vaknaði skyndilega. Hún settist upp, depl-
aði augunum nokkrum sinnum og starði á hann.
„Jæja, svo þú ert kominn heim, Bob,“ sagði hún. Rödd
hennar var ólundarleg og hörð, eins og venjulega þegar
hún byrjaði að jagast.
„Já, ég er kominn, elskan,“ sagði hann. „Okkur tókst
að bjarga manngreyinu. Var samkvæmið vel heppnað?“
„Það virðist nú ekki skipta þig miklu, eða hvað?“ sagði
hún.
Hann gekk til hennar og settist á rúmið hjá henni. Hann
var örþreyttur, og þarfnaðist mjög svefns, en hann sá að
hún var í æstu skapi, og langaði til að róa hana.
„Auðvitað skiptir það máli fyrir mig,“ svaraði hann.
„Láttu ekki eins og kjáni, elskan mín. Hvað hefur komið
fyrir þig?“
„Hvernig stendur á því, ef það skiptir þig einhverju, að
þú hleypur svona í burtu úr miðju samkvæminu? Þú
kvaddir ekki nokkurn mann, ekki einu sinni prinsessuna.“
„Heyrðu góða mín, ég hafði ekki tíma til þess,“ sagði
hann ásakandi. „Ef ég hefði ekki skorið manninn upp, sam-
stundis, myndi hann ekki hafa átt nokkra lífsvon. Þegar
Natalía hafði aðvarað mig, fór ég auðvitað strax."
Andlit hennar varð hörkulegt.
„Hvernig dirfist hún að brjótast þannig inn í samkvæmi
hjá mér, og draga þig burtu! Eins og það skipti nokkru
um eina klukkustund eða svo. Ég------“
Svipur Bobs, varð einnig hörkulegur. Og það sást glampi
í augum hans, sem skelfdi hana skyndilega.
„Það myndi hafa kostað mannslíf, Marjorie,“ sagði hann
lágt. „En ef sú yfirsjón, að ég skyldi ekki kveðja einhverja
af þínum göfugu gestum, er mikilsverðari í þínum aug*
um —“
„Nei, nei, Bob, ég átti ekki við það. Ég skil fullkom-
ífcga, það var aðeins þetta —“. Hún þagnaði. Hún gat ekki
sagt meira. Hún gat ekki sagt það, að hið eina, sem hún
58