Bergmál - 01.09.1951, Qupperneq 61

1951
------------------------------------------- Bergmál
var reið yfir, var það að Natalía Norris hafði sótt hann,
þess vegna hafði hún gengið um gólf í svefnherberginu
og beðið eftir honum. Og svo, þegar hún loks hringdi til
sjúkrahússins,, var henni sagt, að hann hefði farið þaðan
klukkan fjögur. Hún leit á klukkuna, nú var hún næstum
sex.
„Mér var sagt á sjúkrahúsinu, að þú hefðir farið þaðan
klukkan fjögur,“ sagði hún. „Hvar hefur þú verið siðan?“
Hann hikaði andartak, og roðnaði svolítið. Ekki svo að
skilja, að honum stæði ekki á sama, þó hún vissi hvar
hann hefði verið. Það var aðeins hið óhemjulega sálar-
ástand hennar, sem kom honum til að hika. En samt sem
áður, hann hafði aldrei sagt henni ósatt, og hann ætlaði
ekki að byrja á því nú.
„Ég sat inni hjá Natalíu, dálitla stund,“ sagði hann. „Hún
lagaði kakaó handa mér.“
„Svo þú fórst inn í herbergi þessarar stelpu?“ Marjorie
hafði kreppt hnefana. Hún lagði sérstaka áherzlu á hvert
orð. „Þú fórst með henni, upp í herbergið hennar, á þess-
um tíma nætur, Bob, hver er meiningin?“ Hún var orðin
hás af æsingi.
Það dimmdi yfir svip hans, af skyndilegum ótta. Hann
stóð á fætur.
„Heyrðu, Marjorie,“ sagði hann, „ég ætla ekki að hlusta
á þig gera sjálfa þig að fífli. Þú munt sjá eftir því í fyrra-
málið að hafa talað þannig, og ég mun iðrast þess að hafa
heyrt þig tala þannig. Hvað Natalíu snertir, þá beið hún
eftir því að sjá hvernig sjúklingnum myndi reiða af. Hún
hafði lagt eins mikið að sér og ég, og þarfnaðist eins mikið
og ég, að fá einn bolla af kakaói í rólegheituih.“
„Og er þetta allt 'saman hluti af skyldum hennar, sem
hjúkrunarkona þín?“ spurði Marjorie frekjulega.
„Ja, ekki beinlínis,“ viðurkenndi hann, „en hún hafði
áhuga fyrir því, hvernig þetta gengi. Hún vildi ekki fara
59