Bergmál - 01.09.1951, Qupperneq 64

Bergmál ———— ------------—-------------------- September
hálfan bolla af svörtu kaffi, og kuðlaði síðan munnþurrk-
una saman og lagði hana hjá diski sínum.
Hún reis á fætur, og er hún gekk fram til dyranna, leit
Bob upp.
„Ég geri ráð fyrir að ég hitti þig í kvöld, Marjorie?"
„Nei, ekki í kvöld,“ sagði hún. „Ég fer út.“
„Jæja, ég geri ráð fyrir að ég fari þá út líka! Það er lítið
ánægjulegt að sitja aleinn hér heima.“
Hún yppti öxlum. „Eins og þér þóknast.“ Svo fór hún
út úr stofunni. Hann skyldi fara út um kvöldið, hugsaði
hann með sér, reiðilega. Hann skyldi bjóða einhverjum
með sér til kvöldverðar, og dansa á eftir, og skemmta sér
vel. Hví skyldi það alltaf vera Marjorie aðeins, sem fór út
og lenti í smáæfintýrum með strákunum? Hví skyldi það
aðeins vera eiginkonan í öllum tilfellum, sem gat leyft sér
að sleppa fram af sér beizlinu, en eiginmaðurinn aldrei?
Þannig var það í fjölmörgum hjónaböndum, sem þau
þekktu til. Frúrnar áttu óteljandi vini, og enginn tók neitt
til þess, en ef eiginmaðurinn leyfði sér að líta á aðra konu,
vakti það strax verstu grunsemdir. Jæja, nú var teningun-
um kastað, hann skyldi sýna Marjorie í tvo heimana.
En hvernig hann ætti nú að fara að því, það var honum
ekki ljóst. Ekki vissi hann heldur hverri hann ætti helzt
að bjóða út með sér um kvöldið. Hann þekkti enga stúlku
nógu vel. Hann mundi ekki eftir einni einustu, sem ekki
yrði undrandi — þó ekki væri meira sagt — ef hann
hringdi til hennar og byði henni með sér til kvöldverðar
og að dansa á eftir.
Hann komst ekki að nokkurri niðurstöðu í þessu efni,
fyrr en um leið og hann gekk inn á laekningastofuna sína,
og sá Natalíu sitjandi við skrifborðið í biðstofunni.
Honum fannst hvíla yfir henni einhver hressandi glað-
værðarblær, sem hann hafði ekki veitt sérstaklega athygli
áður. Þó hún væri venjulega föl yfirlitum, var hún nú rjóð
og sælleg, og augun voru skær og fögur.
62