Goðasteinn - 01.09.2007, Blaðsíða 19

Goðasteinn 2007
réð mig að Guðnabakka í Stafholts-
bingum sem vetrarmann og hugsaði um
kindurnar, sem voru 300-400. Þar gat ég
haft hestana mína, ásamt því að temja á
bænutn og þjálfa hestana þar.
Lífið og listin
- Ég var altekin af búskap og
skepnum öll unglingsárin og gat ekki
slitið mig frá því til að leggja stund á
framhaldsnám svo heitið gæti. En eftir
að ég flutti til Reykjavíkur tók ég mig á í
þeim efnum. Ég fór fyrst í námsflokka,
síðan í öldungadeild og listaskóla. Ég
var alltaf mikið að teikna og hafði gam-
an af því að skoða fallega hluti og lands-
lag. Ég fór í Myndlistaskólann í Reykja-
vík og á námskeið í vatnslitamálun og
olíumálun hjá listafólki. Ég var líka alltaf
mikið að vinna og það gekk fyrir en þar á eftir kom síðan spurningin um hve
mikill tími væri til að sinna listinni. Ég lét allt annað ganga fyrir listnáminu.
Ég kynnist síðan fyrri manni mínum, Steinþóri Kristjánssyni verkfræðingi og
við stofnuðum heimili í Reykjavík og síðar á Alftanesi. Við eignuðumst saman
tvo drengi en skildum um 1987. Ég flutti þá í Kópavog og bjó þar þar til ég kynnt-
ist seinni manni mínum.
Það var ekki fyrr en um 1988 sem ég lét verða að því að hella mér út í að mála
og þá olíumálverk, sem ég málaði við eldhúsborðið og þar sem pláss var. Það kom
eins og sprengja og ég varð beinlínis háð því að skapa myndir og hluti á striga og
pappír. Ég vann þá sem verslunarstjóri hjá Bústofni og Húsgagnaverslunni Skeif-
unni og hafði matatíma frá kl. 12 til 13 og flýtti mér þá heim til að sjá hvernig
myndin eða speglunin á málverkinu sem ég hafði verið að mála kvöldið áður
kæmi út í dagsbirtu. Þá var pensilinn oft tekinn og málað þar til ég þurfti að fara
aftur í vinnuna.
Mér var alveg sama þó að það væri olíulitalykt í íbúðinni, köllunin var svo
mikil að hún varð yfirsterkari. Það er eins og að það slitni ákveðnir strengir í mér
stundum, þegar ég sel málverk að geta ekki horft lengur á myndina sem ég var
kannski marga daga að skapa.
Skúlptúr.
17