Goðasteinn - 01.09.2007, Blaðsíða 224

Goðasteinn 2007
samfellt í um hálfa öld. Og þar var kominn réttur maður á réttan stað, því Her-
mann var verklaginn, úrræðagóður og samviskusamur og sérstaklega farsæll í
öllum samskiptum við þá sem hann þurfti að hafa samskipti við.
Lengst af bjó hann að Freyvangi 23 á Hellu en árið 2000 reisti hann sér hús í
Hjallanesi og bjó þar hin síðustu ár. Heimili Elsu systur hans í Hjallanesi hafði
verið hans annað heimili alla tíð enda var milli þeirra systkina náið og kærleiksríkt
systkinasamband sem og fjölskyldunnar allrar. Þar fann Hermann að hann átti
góða að og þau áttu þá ekki síður hauk í horni þar sem hann var því hjálpsemin
var honum í blóð borin.
Hann var í innsta eðli sínu barn sveitarinnar sinnar og sinn sælureit átti hann í
Lunansholti þar sem hann annaðist og hirti um féð sitt og hrossin og fylgdist
grannt með hverjum grip sem hann nefndi alla með nafni. Og skepnurnar hans
skipuðu alveg sérstakan sess í lífi hans enda voru þær svo hændar að honum að til
þess var tekið.
Skógarreiturinn í Lunansholti ber þess glöggt vitni að Hermann var maður
gróandans en þar kom hann af stað töluverðri trjárækt sem dafnaði og óx enda vel
að því verki staðið, líkt og annað sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann yrkti Lunansholtspartinn sinn vel. Með árunum hafði hann ræktað upp
myndarlegt tún og hann gætti þess einnig að eiga alltaf góðar vélar. Engu var til
sparað að gera jörðinni gott og það gilti líka um fólkið hans í Hjallanesi. Hann var
ávallt tilbúinn til aðstoðar, laginn og fljótur til þegar hann vissi að þörf var á hjálp.
Hermann var maður verkadrjúgur um dagana, afar vel að manni og óragur í
hvívetna. Hann vann með farsæld og festu að öllum sínum málum. Hann var einn
þessara manna sem alltaf var sívinnandi hvar sem hann var, verkhagur hið besta
og lagni hans við brugðið. Ef hann tók að sér verkefni, vann hann það á sinn
hljóðláta hátt og það var sem ekkert stöðvaði framgang þeirra mála sem hann
lagði lið.
Hann var dagfarsprúður og manna kurteisastur í daglegri umgegni, var um leið
orðvandur og hlýr. Hann vandaði allt sitt fas, samviskusamur og trúr í hverju
verki. Ljúfmennskan var honum eðlislæg.
Hermann naut blessunar góðrar heilsu uns halla tók undan fæti á efri árum eftir
annasaman dag. Hann lést á sjúkradeild Lundar þann 13. maí 2006. Útför hans var
gerð frá Skarðskirkju þann 20. maí 2006.
Sr. Halldóra J. Þorvarðardóttir, Fellsmúla
222