Víðförli - 01.05.1951, Qupperneq 27

Dr. thcol. ALFRKH 'I'H. .1 0 KGK'NSKN :
Gildi lúthersku játningaritanna
Um kristnar kirkjur allra landa blása nú stormar og sterkviðri
meiri en nokkru sinni fyrr í sögu (þeirra. Það á jafnt við um allar
kirkjudeildir. Og margar þeirra þola píslarvætti, sem að víðtæki
og grimmd fer fram úr píslarvætti fornkirkjunnar. Allar eru þær
og í andlegri hættu staddar: Villuflokkar, svo sem Mormónar og
Vottar Jehóva, ásækja þær, önnur trúarbrögð keppa við þær —
Múhammedstrúarmenn reka beinlínis trúboð — og löks á krist-
indómurinn gegn sterkum andkristilegum og andtrúarlegum hrevf-
ingum að sækja.
Margvísleg ágreiningsmál eru og á dagskrá innan kirknanna
sjálfra. Meðal strauma, sem hníga nokkuð í sína átt hvor, er
alkirkju-hreyfingin s. n. og játningastefnan. Alkirkjuhreyfingin á
talsmenn í öllum kirkjufélögum, jafnvel í rómversku kirkjunni,
en einkum meðal leiðtoga mótmælendakirknanna. A hinn bóginn
hefur kristinn almenningur ekki enn hrifist verulega af henni. Mesti
viðburður í sögu þessarar hreyfingar var Amsterdam-þingið 1948.
Þar varð þó ekki ljóst, hver vera skyldi stefnuskrá hennar, að
öðru leyti en því, sem að vísu er mikilvægt, að stefna skyldi að
nánari kynnum, en í því felst, að mismunandi myndir kristindóms-
ins skuli viðurkenndar og virtar. Og því var ótvírætt lýst vfir, að
játningar einstakra kirkjudeilda skyldu virtar.
Játningastefnan hefur ekki beitt sér gegn alkirkjuhreyfingunni,
heldur þvert á móti sýnt skilning og áhuga á henni. En jafnframt
leggur hún áherzlu á sérmót kirknanna, eins og það kemur fram
í játningagrundvelli þeirra. Þannig hefur þetta verið meðal lút-
herskra í Ameríku, Evrópu og Indlandi.