Freyja - 01.12.1904, Blaðsíða 2

FREYJA
Er klukkunum hringjandi kyrkjunnar menn
sig klæða í jólsniðið fat,
mér íinnst sem að vakni þá ílöngun enn
í íslenzkan hátíðamat.—
Þér virðist það ef til vil), vinur minn, lágt
—svo veraldleg munnalin lyst.
En svo bezt fœr andi vor hafið sig hátt
að hangikjöt borðað sé fyrst.
Ég átti svo fagra og friðsœla stund
í fóstrinu jólunum á
og hoppaði’ um dalinn minn léttur f lund
og lék mér svo kunningjum hjá.—
A gull-lokkað höfuð og glóbjartan koll
þá gœfusól jólanna skein,
en draumeplin angandi, æskunni holl
mér uxu á jólatrésgrein.
Ei endaslepp gœði af gullum og yl
þið gáfuð mér, ljósríku jól.
Frá Þorláki helga og Þrettánda til
mér þýðlega brosti’ ykkar sól.
En þegar að landskiftin leit ykkar sveinn
varð ljós ykkar Frónbirtu svift.
Ur jóldögum þrettán og ofan í einn
var árshátíð miðvetrar kippt.
Ég kveð ykkur, jól mín, og signi’ ykkur svo,
en samt það ég gjöri’ ekki’ í kross
því mörk hans ég vildi af mannlífi þvo,
en margvaxta jól fyrir oss.
Sem hressandi ylblær um hávetrarstund
í heiðinni’ og kristinni tíð
til lífsins, úr hálfrökkurs hveimleiðum blund,
þau heims vekja gjörvallan lýð.
Ég þakka ykkur, jól, fyrir gamalt og gott.
- Já, gamalt—-og ef til viil nýtt,