Freyja - 01.12.1904, Qupperneq 20

FREYJA
116.
VII. 5.
sárt og lengi, og hvítn rósirnar á hólnum urðu votar af tárunum lienn-
ar. En unnusti hennar kom ekki að heldur.
Um þetta leyti var sá maður bæjarstjóri í Ríó de Janeiró, er Ferr-
eira hét. Hann var maður hniginn á efri aldur. Grimmur var hann í
lund og illúðleg’ur sýnum. Hann var bfiinn að vera ekkjumaður í nokk-
ur ár, þegar hér er komið sögunni. Það var einn dag, að hann gekk
þangað sein steinhöggvarinn var við starf sitt. „Eg ætla að gera þig að
gæfumanni,“ sagði Ferreira við steinhöggvarann. „Lengi lifi bæjarstjór-
inn!“ sagði steinhöggvarinn og hneigði sig djúpt. „Eg ætla að veita þér
þann heiður, að gerast tengdasonur þinn,“ sagði Ferreira. „Það er
vissulega ot mikill heiður fyrir mig‘“ sagði steinhöggvarinn, og jðrðin
hringsnerist fyrir augunum á honum. „Eg veit það, vesæll maður, að
þú átt ekki þann heiður skilið,“ sagði Ferreira og setti á sig stórbokka-
svip, „en þrátt fyrir það ætla ég að gerast tengdasonur þinn. Og liinn
þriðja drottinsdag hér frá verðum við Linda dóttir þín gefin saman í
heilagt hjónaband í sjálfri dómkyrkjunni.“ „En ég er svo hræddur um,
að dóttir mín vilji ekki giftast að svo stöddu, hún er svo einþykk,"
sagði steinhöggvarinn vandræðalega. „En hún verður að giftast mér,
hvort sem henni líkar betur eða ver. Eg hefi ásett mér að gera ykkur
bæði gæfusöm, af því Mner fríð,“ sagði Ferreira. „í herrans nafni
sjáðu aumur á mér!“ sagði vesalings steinhöggvarinn og fór að gráta,
„ég get ekki risið undir svo mikilli gæfu og svo háum heiðri. Ogég get
iíka sannfært náðugan bæjarstjórann um það, að dóttir hans Símonar
nábúa míns er þúsundfalt fríðari en hún Linda.“ „Bull 0g þvaður!“
sagði Ferreira byrstur, „dóttir þín verður konan mín, hvað sem það
kostar, ogef þú dirfist að malda í móinn, þá læt ég lemja þig með svip
um, eins oghund. Ilevrirðu það?“ „Eg heyri og hiýði,“ sagði aum.
ingja steinhöggvarinn. Hann fór svo heim og sagði dóttur sinni, hvað í
efni var. Og þau grétu bæði sárt og lengi, því þau vissu, að ekki t.jáðí
að deila við bæjarstjórann, því það, sem hann skipaði, hlaut jafnan
fram að ganga.
Að kvöldi þess drottinsdags, sem Ferreira hafði til tekið, var dóm-
kyrkjan í Ríó de Janeiró troðfull af fólki. Þar var allt hið heldra fólk
bæjarins saman komið. Kyrkjan var uppljómuð af ótölulegum grúa af
kertaljósum, 0g hún var prýdd eins og á stór-hátið. Presturinn var
kominn fyrir altarið, fyrir framan hann stóðu brúðhjónin og brúðsvein-
arnir 0g brúðmeyjarnar. Linda var búin fegursta skrúða, en hún var
döpur í bragði og föl eins og lík. „Fríð er hún, Rósin í Ríó," hvíslaði
fólkið, „en brátt mun hún ekkja verða." En þegar presturinn var að