Freyja - 01.12.1904, Síða 33

SVEITIN MÍN.
í fyrstu var sveitin mín fögur og björt
og fardagur hulinn var enn,
og enn var ei krossmessan gengin í garð,
hún gekk þó aö hliöinu senn
aS kalla til sundrunga samferða-menn
og senda á öfuga ieið,
og byggja svo varðmúr á vegamót öll
en vegleysan torfær og breið.
I fyrstu var sveit mín af frjómagni rík
og frelsið á tindunum brann
og vorsólin kyssti hvert laufblað í lund
og lífið f æðunum rann,
og loftið var heilnœmt í háfjalla-borg
og hlátur var léttur íbyggð
og þar voru leikarnir lifandi orð
um lífsglaða vináttu’ ogtryggð,
Það voraði snemma, og brosandi blóm
sig breiddu um engjar og vöil
og hlíðin mín fagra,—sú fjöljurta-byggð
með fossa og álfheima-tröll—
var byrjuð að grænka, og glitfögur blóm
þar glóðu mót vorhimni blám,
og lambið var farið að hlaupa við hlið
á hagvönum, — kynsælum ám.
Og enn var ei krossmessan gengin í garð
og glatt var í sveitinni enn,
og enn báru leikarnir lifandi vott
um lífsglaða samferða menn.