Freyja - 01.12.1904, Qupperneq 48

'44-
FREYJA
VII. 5.
„Hann—já, ég held nú samt að hann hefði gjört þaö. En
hann sagði eitthvaö um pabba þinn svo ég fór strax. “ ,,Einmitt
það. Eg hata hann. — Að tala illa um pabba minn—dáinn, “ og
hún stappaði fœtinum niður í gólfið. ,,Hann vissi það þá ekki. “
,,Sagðir þú honum frá því. “ ,,Já, um leið og ég fór—ég var of
bráð. “ Maisie hristi höfuðið. ,,Hann átti ekkert meö að tala iila
um pabba—þó hann heföi verið lifandi.— Ég held að hann hefði
aldrei hjálpað okkur.“ ,,Hann léti okkur ekki líða ef hann vissi
af því.“ ,,Ó, honum vœri sama.“ ,,Ó, nei góða mín.“ ,,Og
hví ekki.‘ ‘ , ,Af— af því að hann er faðir minn “ Maisie hljóðaði
upp af undrun. ,,Afi minn-“ ,,Já, afi þinn. Stundum held ég—
ef hann sæi þig—þú ert svo lík því sem ég var.“ ,,Veit hann hvar
við erum?“ ,,Ekki býst ég við því- Ég hefi forðast hann “ Maisie
varð hugsi litla stund- ,,Viitu að ég láti þig fyrirgefa honum með
töfrasprotanum mínum?“ Ég hefi fyrirgefið fyrir löngu hafi ég
haft nokkuö að fyrirgefa “ „Auðvitað hafðir þú það, því þaðhefir
allt verið honumað kenna. “ Móðir hennar hristi höfuðið. ,,Hon-
um var vorkun, því ég, sem var einkabarnið hans og sem hann
hafði verið svo góður, strauk frá honum. Ég vissi þá ekki hvernig
foreldrar fyndu til undir þeim kringumstœðum- Setjum svo að þú
færirfrá mér “ ,,Ég myndi aldrei gjöra það, móðir mín elskuleg."
,,En ég gjörði það. “ ,,Það er nú svo. Kannske ég veifi þá að
honum tofrasprotanum mínum, svo aö hann fyrirgefi þér, móðir?‘‘
,,Til eru hlutir, sem jafnvel töfrasprotinn þinnekki geturgjört.
kæra barn, “ sagði hún raunalega og strauk hendinni um hár dótt-
ur sinnar- ,,En setjum nú svo “ ,,Ó, ég er of þreytt til að setja
nokkuð. Dragðu niður ljósið og lofaðu mér að sofna- Kannske ég
verði frískari á morgun.“ Maisie minnkaði ljósið, kyssti móður sína,
fór svo inn í setustofuna og settist við eldinn í leikkjölnum sínum
með töfrasprotann sinn og starði framundan sér. Þarsat hún íhálf-
tíma- Svo stóð hún upp, vitjaði um móður sína og fann hana sof-
andi. Fórhún þá út aftur, hallaði aftur hurðinni, fór í yfirhöfn
sína og lagði at síað til aö finna afa sinn.
, ,Mig langar til að finna herra Richardson," sagði hún við
þjónustustúlkuna, sem kom til dyranna, þegar hún barði.
„Hann lagði sig fyrir og bannaði að láta ónáða sig, “ svaraði