Freyja - 01.01.1906, Síða 14

142 FREYJA VIII. 6.
,,Sá eini maSur sem kærir sig um útlit mit'c er hvergi nœrri svo
þa5 skiftir engu. “
,,Vertu hughraust litla systir mín og reiddu þig á aö hann
kemur, og svo á ég von á manni hingað í kvöld, sem mér þykir
miklu skifta aö lítist vel á þig, “ sagöi Imelda og kyssti hana.
,,Ó, ég var búin aö gleyma því,en ég skal gjöra mitt bezta til
aö þóknast, “ svaraði hún brosandi. í þessu var hringt til kveldverö-
ar og þær gengu inn í borðsalinn þar sem Lawrence beiö þeirra og
bauöþær velkomnar. Imeldu varð hverfc viö að mæta honum þvíhún
haföi ekki séö hann síöan kveldið góöa sem hún mœtti Frank bróöur
sínum, en þó náði hún sér brátt enda tók enginn eftir því atriöi.
Máltíöin gekk þegjandalega af, eitthvert farg virtist hvíla yfir öll-
um, að vísu var svo aö sjá, sem Alica væri ekki lengur hrœdd viö
nn sinn, en milli þeirra var heldur ekkert vináttu samband, því
þau auðsjáanlega forðuöust hvort annaö. Imelda sá og skildi og
Coru leið einhvernvegin illa. Westcot gjöröi ítrekaðar tilraunir
til aö hefja skemmtilegt samtal en þœr mislukkuðust allar.
Svo þegar máltíðinni vs.r lokiö afsakaöi hann sig strax og fór
út, en viö það lifnaði auðsoelega yfir þeim sem eftir voru. Þarsem
hann gekk einn um gólf úti fyrir dyrunum og heyrði gleöilætin inni
beit hann á vörina og brosti napurt. Hann sá nú aö þessar konur
voru ekki eins og aðrar konur, að hann haföi misskiliö þær frá
■ byrjun, og að sú litla yfirbót sem hann hafði reynt að gjöra til að
ná aftur þeirri stöðu sem hann átti með réttu heimtingu á í sínu
’ eigin húsi,var að einsbyggð á fyrri tíma þekkingu hans á kvennfólk-
inu og kröfum þess. Hann hallaði sér þreytulega upp að marrn-
arasúlunni sem hélt uppi loftsvölunum og ásetti sér að gjöra enn
þá eina tilraun, því þetta líf var alveg óbærilegt. Og er honum varð
nú litið ir.n um gluggann og sá hin sötnu andlit, sem í nærveru hans
voru döpur og niðurbeygð, glöð og ánægð í fjarveru hans. stundi liann
við og sagði hálf hfttt: ,,llvi ó hví þarf þetta að ganga svona til?“ í
þessu bar Norman Carlton þar að og hefði sjftlfsagt gengið fram hjá
honum liefði ÓVestcot ekki lagt höndsína á öxlina á honum og sagt:
,,ITg veit hvað heillar þig, vinur, en þú tapar engu þótt þú gcíir
mer hálftíma fyrst, því sjftðu livað þær eru ár.ægðar,11 sagði hann og
benti honum inn um gluggann. ,,Þú ert orðinn sjaldséður gestur hér