Morgunblaðið - 12.09.1986, Blaðsíða 38

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 12. SEPTEMBER 1986
38
félk f
fréttum
„Ég minnist þess
ekki að mér hafi
nokkurn tímann
verið bannað
að gera neitt“
- segir Elisabeth Andreassen, helmingur
dúettsins „Bobbysoeks“
Fólk hefur löngum verið æði
forvitið um einkalíf þeirra sem
þekktir feru — viljað vita hvað og
hvemig það hugsar, fólkið sem birt-
ist á skjánum heima í stofu þeirra
á hveiju kvöldi, eða syngur því til
skemmtunar. Okkur finnst við eiga
pínulítið í þessu fólki, finnst við
hafa fullan rétt á að skyggnast
aðeins í hugskot þess. Fátt er held-
ur betur til þess fallið að auka sölu
tíinarita en opinská viðtöl við þá
frægu og framagjömu — og því
fleiri umdeild atriði, því fleiri
hneyksli sem afhjúpuð em í þeim,
því betra. Elisabeth Andreasson,
helmingur dúettsins Bobbysocks,
er ein þeirra sem fjölmiðlafólk hefur
undanfarið slegist um að fá að
spjalla svolítið við, langað til að
kynna almenningi persónuna að
baki andlitinu og röddinni. Ekki
alls fyrir löngu lét stúlkan líka til
leiðast, opnaði heimili sitt og hug-
ann að hluta fyrir blaðamanni
einum og ljósmyndara og leyfði
þeim að litast um. „Skemmtilegast
af öllu finnst mér að vera ástfang-
in,“ upplýsti Elisabeth. „Það er
nefnilega svo skrítið með þessa ást,
að það er fyrst þegar hún hefur
heltekið mann að manni finnst
maður virkilega lifandi. Hún skerp-
ir allar tilfinningar og viðbrögð,
maður verður bæði lífsglaðari og
hláturmildari en um leið sorgmædd-
ari og grátgjamari. Þetta em allt
saman mjög jákvæðir hlutir, þrosk-
andi og mannbætandi. Ekki svo að
skilja að ég eigi nokkuð erfítt með
að vera ein — sumar einvemstund-
imar em nefnilega með þeim allra
bestu sem ég hef lifað — þá gefst
manni færi á að endurskoða sjálfan
sig, líta yfir farinn veg,“ bætir hún
við. — En hefur söngkonan þá enga
ókosti, er ekkert í fari hennar sem
betur mætti fara? „O, jú,“ svaraði
hún að bragði, „gallamir mínir em
fjölmargir. Þó ber einn höfuð og
herðar yfír aðra og það er hversu
berskjölduð ég er. Eg kann ekki
að þykjast vera eitthvað annað en
ég er, hef engan varnarmúr til að
skýla mér á bak við. Þetta er að
sjálfsögðu mjög erfitt og sársauka-
fullt því þá eiga allir svo greiðan
aðgang að kvikunni í manni, geta
svo auðveldlega sært mann djúpt.
En þetta á sér líka sínar góðu hlið-
ar, sem felast í því að ég er ótrúlega
heiðarleg í öllum mínum samskipt-
um við fólk, stend venjulega við
allt það sem ég segi — og svo er
ég mjög léttlynd — alltaf í góðu
skapi,“ segir hún og brosir þessari
síðustu setningu til sönnunar. Elisa-
beth Andreasson býr ein í snoturri
íbúð í miðri höfuðborg Svíþjóðar
ásamt ketti sínum, Mínusi. „Reynd-
ar hef ég verið svo lítið heima allt
frá því að við unnum Eurovision-
keppnina að ræfillinn hefur að
mestu verið hjá fyrrverandi kærasta
mínum, Kjell-Ake, en við emm af-
skaplega góðir vinir. Þetta fyrir-
komulag er alveg ágætt, því okkur
þykir báðum svo vænt um köttinn,
„Ég bókstaflega elska ketti,“ segir Elizabeth, sem á fjöldann allan af kattastyttum og reyndar einn af
holdi og blóði. Sá heitir Mínus en hann var í pössun hjá fyrrverandi unnusta hennar, Kjell-Áke, er
þetta viðtal átti sér stað.
að þegar ég er með hann hjá mér
borgar Kjell-Áke mér meðlag með
þessu „barni" okkar,“ upplýsir hún
og skellihlær.
Elisabeth hefur mjög smitandi
hlátur, virðist algerlega laus við
feimni, er hrein og bein í samskipt-
um sínum og verður aldrei vand-
ræðaleg. Er hún raunvemlega
svona sjálfsömgg? „Já, eins og ég
sagði, þá á ég enga grímu. Ég er
bara eins og ég er — og við það
verður fólk að sætta sig,“ segir
hún. „Ástæðan fyrir þessu öryggi
mínu er uppeldið. Ég er alin upp
við mikið ástríki, hef alltaf verið
óspart hvött til að gera hvað sem
mig hefur langað til að prófa og
fjölskyldan hefur alltaf stutt dyggi-
lega við bakið á mér í öllum mínum
tilraunum. Þessu þakka ég þetta
öryggi fyrst og fremst. Hinu get
ég þó ekki neitað að af og til verð
ég svolítið taugaveikluð og óstyrk,
en það hverfur venjulega eins fljótt
og það birtist. Ég hugsa að ég sé
tiltölulega æðmlaus, eigi auðvelt
með að útiloka alla spennu. Ég er
uppalin á lítilli eyju rétt fyrir utan
Gautaborg, Kallö-Knippla, en sá
staður er algjör paradís fyrir böm,
hættulaus með öllu. Pabbi var sjó-
maður, fór út á sjó á morgnana og
kom svo með eitthvað í soðið á
kvöldin. Heimili okkar var afskap-
lega opið og frjálslegt, þar var alltaf
fullt hús, menn komu og fóm eins
og þeim sýndist. Ég minnist þess
aldrei að mér hafi verið bannað að
gera nokkum skapaðan hlut, aðeins
bent á ástæður fyrir því, af hverju
best væri að láta sumt ógert. Síðan
var það mitt að ákveða hvað ég
gerði í málinu. Þetta varð líka til
þess að þessir „forboðnu ávextir"
misstu allt aðdráttarafl í mínum
augum. Ég vissi að ég mátti gera
hvað sem var, og fannst þetta því
ekkert spennandi. Til að mynda hef
ég aldrei reykt eða dmkkið, hvað
þá heldur hellt mér út í eiturlyf.
En það var líka mín eigin ákvörð-
un, engin boð eða bönn, sem réðu
því,“ segir hún. — En hvemig er
Santos skúbbar
með Sonju
í Þórscafé
Nýja húshljómsveitin í Þórscafé, Santos og Sonja. Fyrir aftan Sonju á myndinni eru frá vinstri: Hali-
dór Olgeirsson, Gunnar Guðjónsson, Sveinn Guðjónsson, Sigurður Jónsson og Þröstur Þorbjörnsson.
Santos og Sonja er ekki ný teg-
und af kaffí á markaðnum,
heldur nýja húshljómsveitin í Þórs-
café og er Sonjan engin önnur en
Sonja B. Jónsdóttir, sem flestir
kannast við úr fréttatímum sjón-
varpsins. Hljómsveitin er annars
skipuð þeim Halldóri Olgeirssyni,
Gunnari Guðjónssyni, Sigurði Jóns-
syni, Sveini Guðjónssyni og Þresti
Þorbjömssyni.
„Þetta leggst bara vel í mig,“
sagði Sonja í stuttu spjalli við Fólk
í fréttum í vikunni. „Ég ætla að
prófa að syngja með þeim í mánuð
og sjá hvemig þetta samræmist
mínum vinnutíma hjá sjónvarpinu.
Ég söng með þeim fyrst um síðustu
helgi og skemmti mér alveg kon-
unglega."
Þótt Sonja sé ekki búin að vera
lengi í bransanum, hefur hún þó
þanið raddböndin um nokkurra ára
skeið.
„Ég hef nú aðallega stundað
kórsöng hingað til, m.a. verið í
Pólífónkórnum, svo hef ég lært
svolítið í klassískum söng í Tón-
skóla Sigursveins. í vetur bytjaði
ég aðeins að syngja djass í FI-
háskólanum, eins og hann er
gjaman kallaður," sagði Sonja. „Ég
kom einu sinni fram með hljóm-
sveit Friðríks Theódórssonar, en
annars hef ég ekki komið fram
opinberlega."
Hún sagðist hafa í hyggju að
halda áfram söngnáminu í vetur og
mun þá nema við djassdeild Tónlist-
arskóla Félags íslenskra hljóðfæra-
ieikara.
„Ég er alls ekki hætt við djass-
inn, heldur rétt að byija," sagði
Sonja og bætti því við að með því
að syngja dægurtónlist í Þórscafé
fengi hún ágætis raddþjálfun sam-
hliða náminu.
Þegar út spurðist um nýju söng-
konuna í Þórscafé, urðu sumir
undrandi á svip og sögðust hissa á
því að Sonja væri fáanleg í dægur-
flugusöng.
„Ég er nú ekki algjör tréhestur,
þó ég sé stundum soldið alvörugef-
in,“ sagði Sonja skellihlæjandi og
sagðist bara hafa gaman af poppi,