Morgunblaðið - 31.03.1987, Blaðsíða 56

56
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 31. MARZ 1987
Minning:
Tómas Kolbeinn
Hauksson
Fæddur 20. júlí 1964
Dáinn 23. mars 1987
Tómas, vinur okkar, er dáinn.
Við áttum með honum yndislegt
laugardagskvöld hinn 21. mars sl.
og minningamar um það kvöld ylja
okkur nú um hjartaræturnar í sár-
ustu sorginni.
Það er ómetanlegt að hafa verið
vinur Tómasar Kolbeins Hauksson-
ar. Hann mátti aldrei neitt aumt
sjá og var alltaf reiðubúinn að
greiða úr hvers konar vandræðum,
gæti hann komið því við.
Tommi var ekki bara góðmenni,
hann var skynsamur og djúphygg-
inn. Hann tók aldrei neinar ákvarð-
anir í flýti. Hver dagur var dagur
daganna hjá Tomma. Þær voru ófá-
ar stundimar sem við áttum með
honum og hver annarri eftirminni-
legri. Maður gat setið tímunum
saman og spjallað um ailt milli him-
ins og jarðar.
Það var líka gott að sjá Tómas
í návist foreldra sinna. Hann var
þeim góður sonur í orðsins fyllstu
merkingu.
Það eru ekki til nógu sterk lýs-
ingarorð yfir þennan yndislega vin
sem við áttum.
Það er sár missir, en við vitum
að honum líður vel þar sem hann
dvclur núna. Megi hann sofa í friði
og sátt.
Karitas og Hauki, systkinum og
vandamönnum sendum við hug-
heilar samúðarkveðjur.
Arne Wehmeier,
Asta Lárusdóttir
Ég hef staðið við gluggann,
heyrt hann tala um komandi harðæri,
nístandi él.
Aldrei fyrr séð hann svo hryggan stara.
Þegar þú kvaddir hvað ég skildi hann vel.
Sumarið er farið, það fraus í hylnum.
Eins og hvítt lín kom snjórinn í nótt.
Þrestimir dansa á ísuðum línum
en hér er allt stillt og rótt.
(Bubbi Morthens.)
Tommi dáinn, af hveiju? Enginn
veit, engin skýring, dó í svefni 22
ára. Ég trúi því ekki. Hann deyr
aldrei í mínum huga; svo vandaðir
drengir eru einstakir. I Predikaran-
um segir að allt sé hégómi, ekkert
nýtt undir sólinni og efnisheimurinn
tilgangslaus. Tekur því að vera til
þarin stutta tíma sem við öndum,
til hvers? Ég átti því láni að fagna
fyrir nokkrum árum að kynnast
mínum æðri mætti og leit ég þá
tímann í nýju ljósi. Ljósi trúar sem
vísindin geta ekki útskýrt frekar
en lát Tomma, litla bróður unnustu
minnar. Við erum eins og bílar í
tilraunaakstri áður en þeir eru sett-
ir á markað.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að þekkja Tomma þessi átta
ár af okkar jarðvist og hann var
mér endalaus uppspretta ferskra
hugmynda og þekkingar. Þegar ég
hugsa aftur finnst mér svo ótrúlegt
að ég hafi kynnst honum aðeins
14 ára gömlum vegna hins þrosk-
aða persónuleika sem hann hafði
til að bera. Allt frá upphafi kynna
okkar höfðum við gaman af því að
velta fyrir okkur tilgangi lífsins.
Við vorum sammála um að skynjun
okkar mannanna væri ósköp tak-
mörkuð í þeim þremur víddum sem
við þekkjum. Hvorugur okkar efað-
ist um, að baki heiminum lægi
eitthvað stærra og máttugra en lög-
mál fáránlegra tilviljana. Tommi
opnaði svo margt fyrir mér sem
væri of langt mál að telja upp hér.
Það sýndi til dæmis best virðingu
hans og víðsýni hvað vinahópurinn
var fyölbreyttur. Þetta gerir mér
það ljóst og veitir mér mesta hugg-
un, að Tommi, sem þrátt fyrir lágan
aldur í tölum, var á öllum aldri.
Hann bjó yfír leik bamsins, atorku
og athafnagleði unga mannsins,
skynsemi hins fullorðna og þekk-
ingu hins aldraða.
Vegurinn sem Tómas fór var
stuttur og hraður, en hann gaf skilt-
unum góðan gaum og því er ég
þess fullviss að hann verður far-
sæll á áfangastað.
Ég votta foreldrum Tómasar og
systkinum mína dýpstu samúð.
Sofí Tommi rótt og Guð geymi
hann.
Atli
Fallegi drengurinn, Tómas Kol-
beinn Hauksson, sem sonur minn
kynnti fyrir mér árið 1976 var að
kveðja þennan heim og verður í dag
til moldar borinn.
Ég gleymi aldrei þegar ég sá
Tomma minn í fyrsta sinn. Frekar
hár eftir aldri, brosmildur, og
hraustlegur í útliti. Hann rétti mér
höndina og sagði góðlátlega:
„Komdu sæl, ég er í bekk með
Ame.“
Tómas og Ame vom eins og
bræður og það var gott til þess að
vita, fyrir útivinnandi móður, að
eiga Tómas sem vin bamanna
minna. Ég vissi líka að Ame var
alltaf velkominn heim til Tómasar
og verður það seint þakkað hve vel
var ætíð tekið á móti honum.
Vinskapur Tómasar og Ame var
svo mikill að ekki kom til greina
að fara fram á að skipt yrði um
skóla þegar við fluttum niður í mið-
bæ. Frekar yrði farið fyrr á fætur
og gamli góði strætó tekinn upp í
Breiðholt. — Því síðasta veturinn í
grunnskóla ætluðu Tommi og Ame
að vera saman í bekk.
Eftir að gmnnskólanámi drengj-
anna lauk skildi leiðir um tíma en
við vomm af og til í símasambandi
og skiptumst á fréttum um hagi
hvors annars.
Við vomm svo heppin að fá að
kynnast Tómasi aftur sumarið
1985. Þá var Tommi okkar orðinn
fullorðinn maður, sem var ákaflega
meðvitaður um samfélagið og
víðlesinn. Það vom sannkallaðar
helgistundir að fá að taka þátt í
umræðum um lífsins gagn og nauð-
synjar og spekingslegar vangavelt-
ur Tómasar sýndu mér fram á að
þar mælti vitur ungur maður.
Það er nú sár söknuður og eftir-
sjá í huga mínum, en ég læt
minningamar hlúa að sámnum og
geymi í hugskoti fallegar endur-
minningar um góðan og kæran vin.
Karitas og Hauki, systkinum og
vandamönnum sendi ég innilegustu
samúðarkveðjur.
Asdis Sigurðardóttir
Ég kynntist Tómasi Haukssyni í
gegnum Arne bróður minn og má
segja að þá hafi myndast órjúfanleg
vináttubönd. Margar heimsóknir
fylgdu í kjölfarið í heimahúsi
Tomma, þar sem alltaf var tekið
vel á móti manni af hálfu foreldra
hans. Ég mun aldrei gleyma um-
ræðum okkar um lífið og tilvemna.
Tómas var gull af manni. Ómet-
anleg góðsemissál. Minningum um
hann má líkja við ljósið sem aldrei
deyr út.
Nú er minn besti vinur, Tómas,
horfínn úr jarðlífi þessu og nú tek-
ur friðurinn við.
Að síðustu vil ég færa foreldmm
Tómasar og systkinum innilegustu
samúðarkveðjur.
Christof Wehmeier
Okkur langar til að minnast með
nokkmm orðum frænda okkar,
Tómasar Kolbeins Haukssonar, sem
nú svo snögglega hefur frá okkur
tekinn. Hvað getum við sagt, þegar
við trúum því varla ennþá að Tommi
frændi sé dáinn. Okkur verður orða
vant, en minningamar leita á hug-
ann hver af annarri um góðan og
heilsteyptan dreng sem löngum
dvaldi í Bolungarvík. Við munum
fyrst eftir Tomma þegar hann fór
að koma með foreldmm sínum,
Kæju og Hauki, og systkinum
sínum, Sigrúnu og Guðna, í sum-
arfrí vestur. Tilefnið var fyrst og
fremst að heimsækja ömmu og
frændliðið fyrir vestan, en síðan fór
Tommi að koma og dvelja þar um
lengri tíma á sumrin. Þannig dvald-
ist Tommi á Sólbergi sumarið 1985
og vann í Vélsmiðju Bolungarvíkur.
Alltaf höfðum við vitað að Tommi
geymdi góðan dreng, en það sumar
komust við raunvemlega að hinum
góðu kostum hans. I vinnunni var
hann mjög áhugasamur, iðinn og
laginn við allt sem hann tók sér
fyrir hendur. A heimili var hann
þægilegur í umgengni og hvers
manns hugljúfi. Greinilegt var að
hann mat mjög vel allt það sem
gert var fyrir hann.
Tommi var mjög heilsteypur per-
sónuleiki, rólegur og yfírvegaður.
Bömin í fyölskyldunni hændust að
honum vegna þess hve mikið hann
gaf af sjálfum sér. Hann hafði allt-
af tíma til að tala við þau eins og
reyndar alla aðra, og gat hann se-
tið heilu kvöldin og rætt um alla
heima og geima og undruðumst við
sífellt víðsýni hans og þekkingu á
mörgum sviðum. Ahugamál Tomma
voru margvísleg, en fyrst og fremst
snerust þau um náttúru landsins
og ýmsu henni tengt, hvort sem það
voru ferðalög, gönguferðir eða ljós-
myndun. Tommi átti mikið safn
Ijósmynda sem hann hafði tekið á
ferðum sínum um landið og bera
þær glöggt vitni um hve næmt
auga hann hafði fyrir hinum ýmsu
sjónarhomum tilverunnar.
Tommi ólst upp við mikið ástríki
í einkar samheldinni íjölskyldu og
var honum kennt frá blautu bams-
beini að bera virðingu fyrir náttúm
Islands. Fjölskyldan fór hvenær
sem færi gafst í ferðalög um landið
og sameinaði með því áhugasvið
þeirra allra og starfssvið Hauks sem
jarðfræðings. Kom þá sem oftar í
Ijós hversu samrýmd fjölskyldan var
og hversu mikil vinátta ríkti milli
þeirra allra.
Elsku Kæja, Haukur, Sigrún og
Guðni. Við vitum hve mikið þið
hafið misst, en við geymum öil
minninguna um góðan dreng. Við
biðjum góðan Guð um að styrkja
ykkur og hjálpa ykkur á komandi
tímum.
Fjölskyldan á Sólbergi.
Sunnudaginn 22. mars síðastlið-
inn barst sú harmafregn vestur í
Djúp að Tómas frændi væri látinn.
Engum datt í hug í fyrstu að
reyna að skilja þá fregn. Enginn
sem þekkti til Tomma gat skilið
það, þekkjandi lífskraft hans og
gleði.
Hann var úr yngsta hópi þeirrar
kynslóðar sem var af þriðja lið frá
Jóni afa og Elísabetu ömmu frá
Sólbergi, Bolungarvík, yngri sonur
hjónanna Hauks Tómassonar og
Karitasar Jónsdóttur.
Fyrmefndur hópur var samstillt-
ur og yfír honum léttleiki, eins og
vera ber. Þar var Tommi útvörður-
inn í því er sneri að ljósmyndun,
tónlist, listum og útiveru. Alltaf var
stutt í hláturinn hjá honum.
Við eldri bræðurnir úr Garða-
bænum fylgdumst með uppvexti
hans í gegnum stöðugar, gagn-
kvæmar heimsóknir. Það þurfti
ekki sérstakt tilefni til að hittast. Á
heimili þeirra var og er alltaf ein-
hver tilbúinn hvenær sem er að
setjast niður, hlusta á tónlist, skoða
nýjar tilraunir í ljósmyndun og
myndlist, rabba um daginn og veg-
inn, þiggja góðar veitingar hjá Kaju
frænku og síðan því sem ekki var
hægt að missa af, að tefla skák við
Hauk.
Það var í samræmi við athafna-
þrá Tomma að hann sótti vestur í
Vélsmiðjuna til Gumma Bjama og
á Leiruna og Hesteyri með Sólberg
og fjölskyldum þeirra. Hann átti
mikið saman að sælda við þetta
frændfólk, þar var alltaf nóg að
starfa. Gummi Bjami var stoltur
af lærlingnum sínum og hampaði
honum, þannig að við eldri frænd-
systkinin mættum taka hann okkur
til fyrirmyndar.
Sé þörf á miklum athafnamanni
með listrænt auga er kannski auð-
veldara en í fyrstu að átta sig á
því hvers vegna hann var kallaður
á brott. Það standa greinilega mikl-
ar framkvæmdir fyrir dyrum á
öðmm vígstöðvum. Þar eiga menn
að vera hressir og geðgóðir.
Við sem eftir sitjum munum
sakna Tómasar mikið, en reynum
að skilja.
Sendum foreldmm, systkinum og
venslafólki dýpstu samúðarkveðjur.
Gísli Jón, Einar Garðar,
Halldór Jón og fjölskyldur.
í dag kveðjum við hinstu kveðju
elskulegan frænda okkar Tómas
Kolbein. Það er ótrúlegt að þessi
hrausti og heilbrigði drengur sé
allur, hann var aðeins 22 ára. Já,
vegir Guðs em órannsakanlegir.
Tómas Kolbeinn fæddist í
Reykjavík, sonur hjónanna Hauks
Tómassonar, jarðfræðings, og
Karítasar B. Jónsdóttur, verkstjóra.
Hann var yngstur þriggja systkina.
Eftirlifandi systkini hans em Sigrún
sem er landafræðingur og Georg
Guðni sem er listmálari. Fyrstu ár
ævi sinnar bjó hann í Árbæ en
flutti í Breiðholt á unglingsámnum.
Fyrir um það bil ári flutti hann svo
ásamt forejdrum sínum að Birtinga-
kvísl 15, Ártúnsholti.
Við hittumst oft og sátum þá í
rólegheitum, röbbuðum og hlustuð-
um á tónlist. Það var. alltaf gaman
að hitta Tomma og mikið hlegið á
stefnumótum okkar. Tommi var
góður vinur og félagi. Hann var
skapgóður og trygglyndur og það
var gott að tala við hann. Það vita
allir sem til hans þekktu. Hann var
mikill náttúmunnandi, því ber
glöggt vitni allur sá fjöldi fallegra
ljósmynda sem hann skildi eftir sig.
Hann hafði mikið þrek og virtist
manni það stundum vera óendan-
legt. Oft þegar við hittum Tomma
var hann í vinnufötum því hann var
alltaf að. Hann átti fáa sína líka
hvað dugnað snerti, og em þau ófá
handtökin sem hann tók við bygg-
ingu síðasta heimilis síns.
Þær em margar góðar minning-
arnar sem við systkinin einum frá
því í fyrra er við hjálpuðum honum
og foreldrum hans að gera nýja
húsið íbúðarhæft og flytja inn. Það
var skemmtilegur tími. Fjölskyldan
eyddi miklum tíma saman við bygg-
ingu þessa húss og það er þeim
eflaust mjög dýrmætt nú.
Það er stórt skarð höggvið í fjöl-
skylduhópinn. Það skarð verður
aldrei fyllt. En minningin lifir, hún
verður alltaf með okkur og hlýjar
okkur um hjartaræturnar, minning
um góðan dreng. Við emm innilega
þakklát fyrir allar þær samvem-
stundir sem við áttum með honum.
Elsku Kaja, Haukur, Sigrún og
Guðni, Guð gefi ykkur styrk í ykk-
ar miklu sorg.
Hilmar Garðar og
Elísabet Hjaltabörn
Nú er elsku Tommi frændi
skyndilega horfinn af sjónarsviðinu
og stórt skarð höggvið í hóp okkar
systkinabarnanna, sem aldrei verð-
ur fyllt.
Ég sem skrifa þessi fátæklegu
orð hef engin svör við gátu lífs og
dauða og veit ekki hvers vegna
þessi yndislegi drengur í blóma
lífsins var hrifinn svo snögglega frá
okkur.
Minningamar hrannast upp í
huga mínum um allar þær stundir
sem við áttum saman og sérstak-
lega þær síðari, þegar við sátum
og ræddum um tilgang lífsins og
hvemig við ættum að leysa sjálfa
lífsgátuna. Við fundum aldrei svör
við þessum brennandi spumingum,
en Tommi var mjög meðvitaður,
sáttur við sjálfan sig og það sem
hann hafði. Hann sá lífið í mjög
björtu ljósi og var jákvæður um
alla þætti tilverunnar.
Ég get aldrei þakkað allt það sem
hann gaf mér og styrkti með sínu
hlýja, trausta viðmóti og sínum vin-
skap, en það mun ég geyma í hjarta
mínu alla tíð.
Stundum
þegar ég heyri fallegt lag
þá setur mig hljóðan.
Ég hafði heyrt þetta áður;
minningamar
síbyljur mannshugans
og uppspretta góðs og ills
verða að deyjandi draumum.
... Mig setur hljóðan
- víst semja mennimir ennþá falleg lög -
en lagið mitt litla
kemur aldrei aftur.
(Vilmundur Gylfason)
Elsku Kæja, Haukur, Sigrún og
Guðni. Ég votta ykkur mína dýpstu
samúð.
Inga
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu mér frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(H. Andreasd.)
Langri og um sumt erfiðri
lífsgöngu er lokið. Guðný, tengda-
móðir mín, kvaddi þennan heim að
morgni 22. mars sl. í Landakots-
spítala eftir aðeins tveggja daga
legu. Ég sá hana fyrst haustið 1958
er við fluttum báðar á Framnesveg
65, en þá hafði fjölskylda mín, eins
og Guðný og Elías, maður hennar,
fest kaup á íbúð í þessu nýbyggða
húsi. Þau voru þá að flytjast til
höfðuborgarinnar frá Akureyri til
að auðvelda sonum sínum að stunda
háskólanám.
Guðný vakti strax athygli mína,
myndaríeg og sterkbyggð, elskuleg
og hlýleg við mig frá fyrstu kynn-
um. Ekki óraði mig þá fyrir því að
ég yrði tengdadóttir hennar 5 árum
síðar. Þegar ég fór að kynnast henni
betur fann ég að þama var hæfi-
leikarík kona með sterkan persónu-
leika, sem fékk lítt að njóta sín
vegna erfiðra veikinda, sem settu
mark á allt hennar líf. Um fertugt
mun hún hafa orðið fyrir áfalli,
leiddi það til langvarandi veikinda,
sem aldrei fékkst fullnægjandi bót
á.
Guðný var gáfuð kona og fylgd-
ist vel með öllu sem gerðist í
þjóðlífinu. Hún hafði áhuga á
stjórnmálum og þótti gaman að
ræða þau.
Stjórnmálaátök vom mikil í
Hnífsdal þegar hún var að alast upp
og beindust meðal annars gegn föð-
ur hennar sem þá var í hópi helstu
athafnamanna staðarins. Guðný
hafði gaman af að rifja upp atburði
frá þessum ámm og hafði þá frá
mörgu merkilegu og skemmtilegu
að segja enda stálminnug, þó hún
talaði oft um að minnið væri farið
að bila. í slíkri frásögn kom metnað-
ur hennar vel í ljós.
Á yngri ámm þótti hún falleg
og lífsglöð og vakti athygli fyrir
mikla námshæfileika og hlaut góða
menntun á þess tíma mælikvarða.
Síðar varð það hennar metnaður
að fylgjast með börnum sínum og
barnabörnum og þótt ég minnist
þess ekki að hafa nokkurn tíma
heyrt hana hvetja neitt þeirra til
náms, þá hafði hún lag á að láta
sem það væri sjálfsagt að hver og